Rökkur - 01.06.1950, Qupperneq 40

88
R Ö K K U R
„Vissulega eruð þér ekki íri — eða livað?“
„Afi og amma komu þaðan?‘‘
„Hver skyldi trúa? Og hvaðan?“
„Frá Aran-eyju.“
„Á Galway-flóa. Veðurbarðar eyjar, nokkur kræklótt
tré, sem sveigjast öll til annarar hliðarinnar. Og hvaða
nafn var yður gefið?“
,,0’Flaherty.“
„Jæja, af grimmdarseggjum eruð þér þá kominn, mað-
ur minn. Guð sé oss næstur,“ sagði Maureen liátíðlega.
Bifreiðarstjórinn gal ekki stillt sig og fór að skelli-
hlæja.
„Það er vel, að eg hefi bifreiðarskírteini mitt með
áfastri mynd meðferðis. Það ætti að vera gild sönnun
þess, að eg sé heiðarlegur maður. Hvers vegna sögðuð
þér þetta, ungfrú?“
„Þessi dómur um O’Flaherty-ættina var greyptur i stein
við vesturhliðið í Galway fyrir mörgum öldum. Menn
af þessari ætt höfðu illt orð á sér, og fyrirskipað var að
þeir skyldu réttdræpir á götum borgarinnar, svo og
0’Donnellarnir.“
Og svo bætti hún við, eins og rödd hennar bærist að úr
fjarska.
„Og eg er O’Donnell."
„Svo yðar ætt var bönnuð líka.“
„Þetta var á vargöld og víga — og menn voru grimmir.
Akið áfram. Eg hefi um margt að hugsa.‘,
O’Flaherty gaf sig allan að akstrinum. Einkennilegar
tilfinningar bærðu á sér í brjósti hans, löngun til dáða.
Hún hafði rétt fyrir sér. Hann var hennar maður, henn-
ar þjónn, og hann var reiðubúinn að leggja fram krafta
sína heunar vegna. Hann var alveg sannfærður um, að
liann hefði aldrei tekið að sér að fara i þetta ferðalag, ef
augu hennar og rödd hefðu ekki liaft þessi áhrif á hann.
Hann var mjög í efa, hvernig fara myndi. Þegar hann
hafði sagt, að hann hefði komið tvisvar til Clonaleur
hafði hann sagt satt — en ekki allan sannleikann. Hann
hafði tvívegis farið inn á Clonaleur-jarðeignina, en ekki