Veiðimaðurinn - 01.12.1943, Blaðsíða 6

Lagt af stað frá Víghól fram á ,,fjöllin *--------------------
Það er til marks um gönguhraða lax-
ins í Þverá, að nýrunnin lúsugur lax
hefur fengizt úr Svarastokki. Og munu
þó vera um 40 rastir þaðan til óss ár-
innar í Hvítá.
Brúnn lygnir til okkar dreymandi
hrossaugum sínum. Hann er búinn að
fá kviðfylli sína og vill leggja af stað.
Eftir fjórðungs stundar reið er stig-
ið af baki við Langadrátt, en þó munu
nokkrir veiðistaðir í ánni milli fyrr-
nefndra hylja að kunnugra sögn.
Langidráttur er lítill en þokkalegur
strengur, sem getur ekki talizt
skemmtilegur veiðistaður vegna þess,
hve vatnið er þar oftast nær lítið og
grunnt. Mat þetta miðast alls ekki við
veiðisæld, því að Langidráttur gefui
vanalega góða veiði, heldur við íþrócrn-
legt sjónarmið á stangaveiði. — Þirna
þarf engin köst, því að áin er varla
meira en stangarlengd á breidd, nema
aðeins neðst í strengnum. Ehígan fer
vel í Langadrætti, enda truflar afæt-
an hana minna en maðkinn.
Enn er farið á bak og nú riðið yfir
sandborna mela og grjót, því að lí't er
um gróður. Þarna er fu> ið beint aí aug-
um niður melana en ekki me'Sfiam
ánni, sem rennur til suðurs en beygir
síðan til vesturs. Hjá NeðsUi-Störum
er aftur komið að Þverá og stigið
baki.
Neðstu-Starir eru raunverulega þri-
skiptar. Djúpir pollar, hægur straum-
ur með hverfandi líðandi öldum vindur
sig milli stórra steina. Sér maður þir
löngum laxinn „kafa“ og skvetta scr.
Þarna „stanzar“ laxinn eftir lauga og
erfiða göngu yfir grynningar og eyrar.
Áin rennur hér í niðurgröfnum farvegi
og er fagurt að horfa héðan til jökla.
Nú er þér það að segja, að héðan og
niður að Aquarium er fátt um veiði-
Staði. Áin er á þessum kafla grunn og
fellur lítt í strengjum eða hyljum. Við
nemum þó staðar við Gunnarsholu, um
það bil 20 mínútna reið frá Störunum.
Gunnar Kvaran, stórkaupmaður dró
þarna fyrstur manna lax, að því er sög-
ur herma, og síðan er staðurinn heit-
inn eftir honum.
Oft hef ég séð „klógulan“ örn sitja
á klöppinni yfir holunni og heyrt hann
hlakka yfir bráð sinni, enda var „sá
gamli“ sýnilega slyngur veiðimaður.
Manstu eftir sögunni, sem Jóhann
Sigurjónsson lætur Arnes í Fjallá-Eyv-
indi segja um það, hvers vegna laxarn-
ir gangi í árnar. Viltu heyra hana?
Hún er svona:
„Það var einu sinni að vorlagi, að
fuglarnir urðu bjargþrota. Þá stefndu
þeir til þings. Örninn, æðsti höfðing-
inn, skipaði hverjum þeim, sem vissi
úrræði, að gefa sig fram. Dauðaþögn.
Loksins tók snjóuglan til máls. Hún
þóttist sjá ráð. En því urðu fuglarnir
að lofa að þegja, þangað til hún gæfi
þeim tákn. Þessu lofuðu þeir — flugu
hver til sinna heimkynna og biðu á-
tekta. Þegar uglan var orðin ein, flaug
hún af stað. Hún kom 1 djúpan dal, á
féll eftir dalnum — á einum stað rann
hún í þröngum gljúfrum. Þar bjó örn-
4