Veiðimaðurinn - 01.12.1943, Blaðsíða 15

Gullárlaxinn
Hann kom silfurgljáandi upp að strönd-
inni, langt utan úr djúpinu. — Þetta var
um miðjan maí.
Hafið lá spegilslétt svo langt sem aug-
að eygði, en lotulöng undiraldan þokað-
ist letilega og hægt upp í fjöruborðið.
Gullárlaxinn gægðist upp úr sjónum
úti á miðjum flóa, og horfði inn til lands-
ins. Hann sá blómlegt hérað í vorskrúði.
„Garnan hlýtur að vera að gista þetta
land“, sagði hann við sjálfan sig, og svo
stakk hann sér á kaf niður í saltblátt
djúpið.
Tveggja ára hafði hann synt burtu iir
Gullárósi — heldur mjósleginn og renglu-
legur með svolitlar rauðar dröfnur á
blökkum ,,vatnafötunum“. — Frá þeim
stærsti lax sem veiðst hefur í Þverá
fékkst úr Lundahyl. Englendingur dró
þann „stóra“. Lundahylur hefur ekki
reynzt vel í sumar, en um hann gildir
hið sama og flesta aðra hylji í Þverá,
að áraskipti er að veiðisæld þeirra.
Þeir félagar tjá sig nú ekki munu
frekari frásögn geta látið í té um þenn-
an kafla Stóru-Þverár, þar sem Lunda-
hylur sé raunverulega neðsti veiðihyl-
ur árinnar.
En þeir biðja Veiðimanninn að flytja
öllum þeim Borgfirðingum, sem hlut
eiga að máli um Þverá, kveðjur sínar
og þakkir fyrir góða kynningu fyrr og
síðar.
Veiðimaðurinn endurtekur þakkir
sínar til Hallgríms og Magnúsar fyrir
fróðlegar upplýsingar og þann skerf,
sem þeir hafa lagt til þess að kynna
veiðimönnum þessa víðfrægu laxá:
Stóru-Þverá.
tíma voru liðin fjögur ár. Nú var hann
orðinn fullorðinn fiskur, sílspikaður og
silfurfagur, og í staðinn fyrir gömlu, rauðu
dröfnurnar voru komm á silfurklæðin ót-
al x í blágrænum lit úthafsins.
Hann fór einförum. — Skapgerð hans
bægði honum frá laxatorfunum, sem nálg-
uðust landið á hverju vori. Þeir voru líka
flestir hverjir miklu minni en hann, og
hjá þeim gat hann eðlilega ekki fundið
neitt traust til samferðar eða fróðleiks.
Gullárlaxinn þræddi álinn, sem lá inn
miðjan flóann. Það var ekki vegna rat-
vísi, eða þess, að hann þekkti umhverf-
ið, steina, sandrif og klappir eða þörug
skerin, sem hann stefndi beint á ós Gull-
ár, heldur vegna meðfæddrar eðliskennd-
ar og dulrænnar ratvísi.
Eftir því sem hann nálgaðist ósinn
kenndi meir og meir mismunar vatnsins
um leið og salta vatnið fór minnkandi.
Honum fannst þetta óþægilegt fyrst {
stað, en samt sem áður var eitthvað
svo óvanalega kitlandi við þetta nýja og
ferska vatn. Það bar með sér ilm af alls
konar gróðri og góðgæti, fyrirheit um
eitthvað hressandi og vekjandi, þrá eft-
ir ævintýri einhvers staðar langt í burtu
frá ströndum hins víðfeðma hafs.
Hann þaut ýmist upp í ósinn á Gullá
eða hann skauzt sem ör út í miðjan flóa,
þar sem vatnið var þrungið seltu. Svona
lék hann sér nokkra daga meðan hann
vandi sig bergvatninu.
Og svo rann upp sá dagur, þegar
ferska vatnið hafði sigrazt á saltvatninu
og eðlishvatir Gullárlaxins yfirbuguðu
leik og hik.
Hann renndi sér upp ósinn, inn í gegn
um lónið og upp undir fossinn, sem féll
fram af bergsnösinni, um það bil mílu
vegar frá ströndinni.
Fossinn var kvikur af kynbræðrum
hans, sem allir voru á sömu leið. Þeir
13