Veiðimaðurinn - 01.12.1943, Blaðsíða 16

stukku upp í strauminn, upp í hvítfreyð-
andi öldur fossins. Sumir hurfu upp yf-
ir brúnina, aðrir ultu niður í beljandi
hringiðuna og syntu út undir bergið, þar
sem Gullárlctxinn lá öruggur og kastaði
mæðinni eftir fyrsta sprettinn.
Þetta Vcir um hádegisbil. Á nóni skein
sólin beint upp af fossbrúninni og varpaði
gullnum geislum sínum ofan á Fosshyl-
inn.
Þá fór Gullárlaxinn af stað. Hann synti
nokkura hringi í hylnum og svo flaug
hann með feikna stökki upp yfir foss-
brúnina í sólarátt.
Ekkert gat stöðvað þennan sporðhvata
og stælta lónbúa, fegurstan allra, kjörinn
foringja laxanna í Gullá. Undir sólar-
lag lauk þessari daggöngu hans í Urðar-
hyl, um 8 mílur frá ósnum. Þá nuddaði
hann sér utan í hraunbrúnirnar í botnin-
um og alltaf fækkaði sjávarlúsinni, en
brátt myndi hún horfin með öllu. Hið
krystallstæra vatn leið um tálkn hans og
hin ljúfa kennd vellíðunar og fyrirheit um
ævintýrið og vonirnar í Gullá, streymdu
um hann sem órjúfandi magn lífsins og
gleðinnar.
En nú gerði önnur kennd vart við sig.
Þráin eftir ferðafélaga. —
Undir morgunmálið, daginn eftir, var
Gullárlaxinn búinn að eignazt vin og fé-
laga, sem stefndi að sama marki og hann
sjálfur.
Hún tifaði uggunum hæversklega í
djúpinu undir urðinni, en hann sveimaði
eins og vörður í kring um hana. Hver af
kynbræðrum hans, sem nálgaðist, varð að
skilja, að hún var honum heilög, og að
hann myndi berjast fyrir hana og hrekja
hvern þann á flótta, er fyndi sig svo djarf-
an að nálgast hana um of.
Þau voru nú búin að dvelja í Gullá
mánaðar tíma. Silfurblæjan á hreistrum
þeirra var tekin að dofna og móleit hula
komin í staðinn. Gullárlaxinn var orðinn
dökkur á kinnarnar, rauðbleik slikja kom-
in á uggana og neðri gómurinn vaxinn
fram í gríðarmikinn krók. Hann var orð-
inn ygldur á brá og augun hvöss, nokkuð
orðinn mjósleginn, en vöxturinn og yfir-
bragðið hið sama að öðru leyti.
Þau höfðu synt hlið við hlið upp eftir
ánni, gegn um hylji og strengi, og stokk-
ið fossa og flúðir. Oft höfðu þau brugð-
ið á leik þar sem straumkastið var þeim
í vil, rennt sér upp á yfirborðið og gripið
flugu, sem þar suðaði. Eða að þau þutu
sem elding eftir hyljunum og skvettu sér
með lágum stökkum upp í strengina.
Lífið var svo dásamlegt, ævintýrið
framundan svo fagurt, en að baki var end-
urskin djúpsins, þar sem þau uxu og urðu
að fullvöxnum, fögrum löxum.
Það var komið fram yfir miðjan ágúst,
þegar þau renndu sér hlið við hlið upp í
efsta hylinn í Gullá, stóran, djúpan og
lygnan hyl, með hrjúfum malarbotni og
svalandi skugga af Hringbjarginú, sem
umlukti hálfan hylinn.
Þau voru komin í fyrirheitna landið,
Paradísina, þar sem ævintýrið átti að
ske.
Um miðaftansbil, daginn er þau komu
upp í Bjarghyl, gerði norðanrok með
kulda og þungbúnum skýjum, sem héngu
eins og tötrar á kolbláum himninum.
Vatsborðið á Bjarghyl ýfðist í öldutoppa,
þar sem straumur og stormur mættust.
Það fór einhver undarlegur hrollur um
Gullárlaxinn þar sem hann lá út undir
bjarginu, einhver ókyrð, sultarkerind til-
finning. Hið sama gilti hana, sem lá
síðkviða við hlið hans.
Þau syntu ótal hringi um hylinn. Allt í
einu bar skugga á vatnsborðið þar sem
strengurinn endaði í hægum hringstraumi
úti í djúpinu. Þetta var suðandi fluga,
14