Veiðimaðurinn - 01.12.1950, Side 19

Negley Farson:
Hinmr ólQtwdi elfur
Noregs.
Hafirðu, þó ekki sé nema í eitt skipti
á ævinni, fundið þurran hreindýramos-
ann braka undir fótum þér á norsku há-
lendi — (og það er reyndar hægt að
skjóta villt hreindýr í tæplega 150 km.
fjarlægð frá Bergen) — hafirðu setið þar
hátt og séð hvernig Atlantshafið þreifar
sig áfram með grænum fingrunum inn
í fjöllum-girta firðina — og vitirðu að
það er hálfs-annars klukkutíma ferð til
árinnar, sem þú ætlar að veiða í, þarna
beint á móti, þó að gömul og farlama
kráka gæti flogið það á tveim tímum —
hafirðu staðið upp í hné í þessum stóru
ám og fundið hvernig þær þrífa í þig,
um leið og þær brjótast áfram hundruð
kílómetra, þrumandi gegnum greni-
skóginn, á leið sinni til hafsins — þá —.
Ég ætla að láta þá, sem veitt hafa í
Noregi, sjálfráða um hvernig þeir ljúka
setningunni; ég get það ekki. Ég hef
verið að leita að orðum, og orð eins og
„frumstæður" og „tignarlegur" koma ó-
sjálfrátt fram í hugann. En það er ein-
hver stálharka — eitthvað stórkostlegt
við veiðarnar í Noregi, sem engin orð fá
lýst. Látum þar við sitja.
Ég snæddi einu sinni hádegisverð í
Osló með formanni stangveiðifélagsins
þar og Nordal Grieg, og við vorum allir
sammála um það, að beztu veiðiréttind-
in í Noregi hefðu annaðhvort verið leigð
eða blátt áfram seld ríkum útlending-
um, sem flestir væru Englendingar. Það
væri aðeins tímaeyðsla, að reyna að
veiða í lélegu ánum, og alltof mikill
kaupmennskubragur kominn á þessi mál
öll. Þá væri betra að freista gæfunnar á
Veiðimaðurinn
17