Veiðimaðurinn - 01.12.1950, Blaðsíða 24

stjórnirnar, og auk kaupverðsins yrði
svo að greiða árlega leigu til bóndans,
sem vatnsfallið átti. Eins væri, ef bónd-
inn seldi jörð sína.
„Þér vitið hvernig bændur eru,“
sagði stjórnarerindrekinn. „Áður fyrr
fóru þeir til Osló eða Bergen eftir að
þeir höfðu selt jarðir sínar, eyddu pen-
ingunum í óhófi, drukku þá út — eða
losnuðu a. m. k. mjög fljótt við þá. Þeir
voru óvanir að liafa stórar fjárhæðir
undir höndum. Þessi lög voru því sett
til þess að vernda þá fyrir þesskonar
freistingum.”
,Já, svo við snúum okkur aftur að
veiðiréttindunum,“ sagði ég. „Þeir
hljóta þó að sjá að þeir kippa fótunum
undan sjálfum sér með þessum ádrætti.
Þeir gætu keypt miklu fleiri fiska fyrir
leiguféð heldur en þeir fá í netin.“
;Alveg rétt — en þá væri sjálfstæði
þeirra glatað.“
Eg hélt því fram, dálítið önugur, að
þetta orðagjálfur yrði til þess, að þeir
dræpu betzu hænuna sem nokkru sinni
hefði orpið handa þeim gulleggjum —
enska veiðimanninn.
Morguninn, sem ég sá þetta 100 metra
net, hætti ég að veiða. Ég tók sundur
stengurnar og og Iét þær í hylkin. Og
við hádegisverðinn réðist ég aftur á
stjórnarerindrekann.
„Skýring yðar hérna á dögunum var
víst ágætt dæmi um hagrænan sósíal-
isma. En segið mér eitt: Komuð þér
Sögen h.f.
ekki hingað upp til Gjendesheim til þess
að veiða?“
„Jú, auðvitað.“
Ég sagði honum þá frá 100 metra net-
inu, sem ég sá um morguninn. Það kom
dálítið á hann, en ekki lét hann hlut
sinn. Hann sagði að bændurnir gerðu
einungis það, sem þeim væri heimilt.
Þeir væru aðeins að undirstrika sjálf-
stæði sitt.
„O jæja,“ sagði ég, hryggur í huga,
„Það er enginn þjóð í heiminum mér
hugþekkari en Norðmenn. En ég er bú-
inn að fá nóg af norsku sjálfstæði í bráð-
ina. Nú fer ég.“
Vegurinn var hlykkjóttur og illur yf-
irferðar, eins og ég gat um í upphafi; og
nokkrum dögum síðar ók ég fram með
einum af stærstu skriðjöklum heimsins,
til þess að komast niður í Olden Fjord.
Ég hafði lieyrt að hægt væri að fá að
veiða sjóbirting þar, en strax og ég kom,
var mér sagt að búið væri að selja veiði-
réttinn. Og þá var ekkert annað að gera
en halda af stað aftur, eins og ég sagði
hálf-klökkur við gistihúseigandann, en
fyrst ætlaði ég samt að fá mér hádegis-
verð.
Meðan ég var að matast kom myndar-
legur, gráhærður maður að borðinu til
mín og heilsaði mér með dálítið hátíð-
legri hneigingu, eins og Norðmanna er
siður. Hann spurði mig hvort það væri
ég, sem hefði ritað bókina „Over alle
Grœnser“.
Ræsir h.f.
22
Veiðimaðurinn