Veiðimaðurinn - 01.12.1950, Síða 34

kvað ekkert geta sakað þótt ég fengi að
gutla með liana svolitla stund. Fóru þeir
nú að skoða flugur sínar og fletta upp í
„Jónsbók". (Flugubók fóns Einarsson-
ar.) Nefndu þeir ýmsar flugur, sem ég
hafði aldrei heyrt nefndar fyrr, en ein-
stöku nöfn kannaðist ég þó við, t. d.
Blue Cliarm, sem Jón var nýbúinn að
hnýta á hjá sér þegar hann fékk mér
stöngina. Það var auðséð á Sæmundi, að
liann var eitthvað annars hugar við Jóns-
bókarlesturinn, og varð mér það ljóst
síðar, að ástæðan var sú, að hann var
hræddur um að ég mundi ná þangað
sem fiskurinn lá, ef liann léti mig af-
skiptalausan. Tók hann því að segja
mér til, með nokkurri aðstoð frá Jóni,
og hófst nú merkileg kennslustund, sem
ég reyndi að nota mér eftir því sem vit
mitt og handlægni leyfðu.
„Ekki rykkja stönginni svona upp!
Kasta bara stutt! Ekki festa fluguna í
grasinn! Ekki reka toppinn í jörðina
fyrir aftan þig! Þú átt að kasta út í ána,
en ekki upp á land! Það er ekkert veiði-
afrek þó einhver fífillinn þarna í brekk-
unni fyrir aftan þig tæki fluguna hjá
þér! Ekki löng köst, sagði ég! Ekki reka
toppinn niður í vatnið! Og umfram
allt, ekki detta í ána! Ég reyndi að
fara eftir þessu öllu eins og mér var
unnt, en einhver innri rödd hvíslaði þó
að mér, að ég skyldi lengja köstin, livað
sem þeir segðu. Þóttust þeir nú hafa bú-
ið svo vel um hnútana, að lítil hætta
væri á að ég festi í fiski, og hölluðu sér
nú brosándi aftur á bak og litu með vel-
þóknun hvor á annan. í sama mund
fann ég snöggan og ákveðinn kipp og
hef víst gefið frá mér eitthvert hljóð um
leið, því þeir spruttu báðir upp eins og
þeir hefðu verið stungnir með títuprjén,
og það verður alltaf ein af stærstu ráð-
gátum lífs míns, hvernig Jón Einarsson
fór að því, að rísa svo snöggt á fætur.
Hófst nú aftur stórmerkileg fræðsla í því,
hvvrnig ég skyldi þreyta fiskinn og landa
honum. Sæmundur sagði: , Stöngina
beint upp!, halda þétt við hann.“ Jón
sagði: „Gefa honum eftir, halla stöng-
inni svolítið meira fram!“ Sæmundur:
„Þú verður að halda svo fast við liann, að
þú náir honum inn í vikið hérna fyrir
neðan; annars missirðu hann niðureftir!“
Jón: „Þú verður að gefa honum eftir,
annars slítur hairn úr sér!“ Ég fann að
fiskurinn var vel tekinn og lítil hætta
á að missa hann. Ég rétti því Jóni stöng-
ina og sagði: „Taktu nú við kokkur. Þetta
er 15 punda lirygna. Ég ætla að setja í
aðra, fyrir Sæmund!
Fróðárundrið.
Annar vinur minn og veiðifélagi, Óli
J. Ólason, sem á rnargs konar veiðisögur
í fórum sínurn varð fúslega við ósk minni
um eina sögu í blaðið, og segist honum
svo frá:
„Árið 1939 eða 1940 fór ég, sem oftar, í
nokkurra daga veiðiferð í uppáhaldsána
32
inína, Norðurá. Veiðin gekk ágætlega,
eins og oftast, en þegar tíma mínum var
lokið þar, datt mér í hug að búa mig enn-
þá betur undir hvertdagsstritið heima,
með því að sækja mér andlega næringu
til frænda minna og vina „hjá vondu
fólki“. Ég brá mér því vestur í Ólafsvík
og gekk á fund góðvinar míns, Kristjáns
Veiðimaðurinn