Veiðimaðurinn - 01.12.1950, Blaðsíða 35

Þórðarsonar, símstöðvai'stjóra, sem auk
margra annarra góðra kosta hefur ótak-
mörkuð umráð eða einkaleyfi á lítilli og
skemmtilegri veiðiá, sem Fróðá heitir,
samnefnd bænum, þar sem undrin gerð-
ust forðum og Björn Breiðvíkingakappi
átti óleyfilega ástafundi við Þuríði, syst-
ur goðans á Helgafelli.
Aldrei hef ég heimsótt Kristján svo á
veiðitíma, að hann hafi ekki boðið mér
að renna, og hann brá ekki þeim vana
sínum nú. Eftir að ég hafði þegið hjá hon-
um hinar beztu góðgerðir, lögðum við
af stað inn að Fróðá, með vasapela, eins
og venja okkar er. Við byrjuðum í foss-
inum, sem er efsti veiðistaðurinn,
„hengdum" þar einn óþekkan smálax,
héldum síðan niður með ánni og reynd-
um á líklegustu stöðunum, en urðum
ekki varir. Það leið nú óðum á daginn og
ekki síður pelann, svo ég sagði við Krist-
ján, að nú yrði ég að hlaupa, ef ég ætti
að komast á neðsta veiðistaðinn áður en
birtan væri úti og brennivínið þrotið.
En á þeim veiðstað liafði ég fengið lax
áður og hafði mikla trú á að svo myndi
einnig fara nú. Áin er víða stórgrýtt og
vont að vaða hana, enda fór svo eftir að
dimma tók og minnka á pelanum, að
st.ígvélin reyndust of stutt og vafasamt
að vöðlur liefðu dugað. Allt gekk þó að
tiðru leyti stórslysalaust, og þegar ég var
kominn á áðurnefndan veiðistað óð ég
út í stórgrýtið til þess að koma færinu vel
út og lét maðkinn „dóla“ niður straum-
inn. Ég „gaf út“ og „gaf út“ unz allt í einu
að ég heyrði rokna „hviss!!“ og línan
þeyttist með ofsa hraða út af hjólinu. Það
skipti engum togum unz komið var nið-
ur á undirlínu, en þá mundi ég eftir því,
að ég hafði hnýtt hana losarlega við yf-
irlínuna, þegar ég var í Norðurá. Mér
brá dálítið illa við, var hræddur um
að hnúturinn mundi ekki renna gegn-
um um lykkjurnar, og í ofboðinu hras-
aði ég í stórgrýtinu, en við það kom
bragð um hjólið og línan kubbaðist
sundur. Þetta var 82 kr. konisk lína frá
Albert, en það voru dýrar línur í þá
daga. Ég lagði nú niður rófuna og
skjögraði í land. Kristján var þá að koma
ofan að, fremur daufur í dálkinn, og
sá ég strax að eitthvað alvarlegt mundi
liafa komið fyrir hann líka. Ég segi hon-
urn nú mínar farir ekki sléttar, en hann
svarar: „Já, það er alveg þýðingarlaust
fyrir ykkur Reykvíkingana að koma með
þennan silkitvinna ykkar hingað í hana
Fróðá.“
Kristján sagði nú sínar ófarir, og er
álitamál hvor ver var leikinn. Um leið
og hann lagði af stað frá síðasta „hress-
ingarstaðnum“, varð hann fyrir því ein-
staka óláni, að detta, með þeirri afleið-
ingu, að pelinn mölbrotnaði í vasa lians.
Við stóðum nú þarna í rökkrinu brenni-
vínslausir og blautir upp í mitti, og
höfðum í ofanálag orðið fyrir tilfinnan-
legu veiðarfæratapi. Ég rétti samt úr
kútnum og sagði við Kristján: „Ef lax-
inn hefur ekki rokið út í sjó, þá skal ég
sýna þér það, að ég næ honum annað-
hvort í kvöld eða í fyrramálið. Sé hann
enn í ánni hefur hann sennilega lagzt
aftur á sama stað og hann var þegar
hann tók, þegar styggðin var af honum.
Veidimacuwnn
B3