Veiðimaðurinn - 01.08.1984, Qupperneq 35

Haukur Sveinbjarnarson
Laxeldi:
„Staðareldi“
Ég, höfundur þessarar greinar, hef varið
frítíma mínum að mestu í stangveiði. Jafn-
framt er ég áhugamaður um fiskirækt og
fiskeldi, og er áhuginn fyrst og fremst
bundinn við lax og vatnafisk.
I um tvo áratugi hef ég í viðræðum við
menn kynnt skoðanir mínar í fiskeldis-
málum. Slíkar viðræður verða oft mjög
langar, og hættir mönnum við að dveljast
lengur við vissa þætti en aðra, ágreiningur
kemur upp um ástæður, afleiðingar og
framkvæmdir. Viðræðurnar slitna því
oftast áður en heildarmyndin fæst, og þess
vegna er þessi grein skrifuð.
Flestir, sem eru viðriðnir veiðifélög,
klak og útleigu vatnasvæða, halda í ákveðn-
ar kenningar og reynslu fískifræðinga,
kenningar, sem hafa verið að mótast í ára-
raðir og lúta fyrst og fremst að eldinu
sjálfu. Menn vilja nota kenningarnar
þannig, að reynt er að komast stystu leið í
mark með sem minnstum tilkostnaði í eldi
og sleppingum seiða.
Að mínu mati hefur þetta ekki tekist
sem skyldi, fyrst og fremst vegna þess að í
eldinu er ekki tekið tillit til ratvísi seiðanna
(laxins) og ekki er lögð áhersla á þrek þeirra
og hæfni, heldur keppst við að ná sem
mestri stærð og þyngd á sem skemmstum
tíma, sem á vel við í eldi til slátrunar.
Haukur
Sveinbjarnarson
í þessari grein vil ég leggja áherslu á
eldi göngufisks, þ.e. seiða sem alin eru
upp með tilliti til ratvísi þeirra, líkam-
legs styrks og hreysti, svo að það sé sem
tryggast, að ratvísin skili fískinum aftur á
bernskuslóðir.
Ég tel, að bestum árangri verði náð með
eldi, sem ég nefni „staðareldi“. En áður
en ég túlka það nánar, er nauðsynlegt að
taka eftirfarandi fram, sem er að vísu ljóst
öllum þeim, sem af áhuga, þekkingu og
reynslu hafa kynnt sér þessi mál.
Slepping laxaseiða
Algild formúla eða forskrift að því, hve
mörgum seiðum skal sleppt í einhverja á
þetta árið eða hitt, er ekki til, vegna þess að
VEIÐIMAÐURINN
33