Harmonikublaðið - 15.12.2020, Blaðsíða 4

Dalafréttir
Þegar þetta er skrifað geysar hér í Dölum
norðaustanbylur eins og um land allt. Þá er
maður best geymdur heima hjá sér!
Það má segja að starfsemi Nikkólínu á líðandi
ári hafi verið frekar lítil, eins og hjá öðrum
félögum. Engar stórar skemmtanir eða
tónleikar, við tókum upp nokkur lög í Dalabúð
sem voru sett inn á Dalatónar 2020 og
hyggjum á meira af slíku. Sveitin náði að spila
í sumar í Króksfjarðamesi og fyrir eldri
borgara, svo hafa menn spilað hver í sínu horni
eða kannske 2-3 saman. Þegar samkomubann
verður rýmkað verður bara að taka æfingatörn
því Nikkólína ætlar að mæta með tónleikasveit
á landsmótið í sumar. Sömuleiðis er stefnt að
því að halda Laugarbakkahátíðina í samstarfi
við Húnvetninga eins og undanfarin ár. Þar
vonumst við auðvitað til að sjá sem allra flesta,
því maður er manns gaman.
Harmonikufélagið Nikkólína var stofnað
haustið 1981 og því er 40 ára starfsafmæli
framundan á næsta ári. Stofnfélagarnir 10 voru
mikið dugnaðarfólk, fljótlega bættust fleiri í
hópinn og svo var samþykkt að hafa æfmgar
hálfs mánaðarlega á veturna og var það gert.
En þessir fyrstu starfsvetur voru nokkuð harðir
og snjóþungir. Auðvitað var mislangt fyrir
menn að fara á æfingar og oft gekk á ýmsu.
Efvitnað er í fundargerð frá 16. janúar 1983
segir þar að byrjað hafi verið með
nótnasamlestri íjögurra laga en síðan var frjáls
tími og spilaði hver sem betur gat. Einna
harðsóttust varð ferð félaga úr Hörðudal og
urðu þeir að handmoka alla leiðina, svo leiðin
mun nú vera fær öllum sem á eftir koma.
Ragnar Ingi mætti á fundinn sunnan úr
Reykjavík og þykir fundarmönnum þetta
ferðaharðfylgi bera skýran vott um brennandi
áhuga á málefninu. Líklegast hefur Ragnar
Ingi verið á sínum ágæta Fiat Uno, hann komst
ótrúlega mikið á þeim smábíl, en trúlega hefur
heimferðin verið torsótt, en það var aldrei
bókað.
Það var haldin árshátíð á fyrsta starfsári og
fljótlega hófst samstarf við önnur
harmonikufélög, heimsóknir og sameiginlegir
dansleikir. Alveg frá upphafi frábær
félagsskapur. Eitt sinn eftir sameiginlegan
stórdansleik tveggja harmonikufélaga í
Dalabúð, þar sem hafði verið dansað af
miklum móð og ættjarðarlögin sungin í lokin
af hjartans lyst, sagði húsvörðurinn sem hafði
verið stressaður yfir fáum dyravörðum: „Þetta
er ekki ball, þetta er menningar skemmtun."
Og það er alveg rétt.
Nikkólínufélagar hafa oft ferðast með
Þorrakórnum, þá hefur verið söngskemmtun
og svo dansleikur á eftir. Ein eftirminnileg
vetrarferð var farin með kórnum, heimboð til
karlakórsins Lóuþræla í félagsheimilið Asbyrgi
að Laugarbakka. Mjög skemmtileg ferð og þar
voru m.a. sungnar fararstjóravísur og viðlagið
var svona:
Kdtir hér við syngjum við kröftugt undirspil.
Nú er hann kominn á norðaustan, nú er að
gera byl!
Og það passaði alveg, fararstjórarnir voru
greinilega áheitaskáld, heimferðin var
rútubílstjóranum verulega erfið og löng í
hríðarbylnum, sérstaklega Laxárdalsheiðin, en
farþegarnir voru hressir alla leið heim og sungu
með harmonikuleikurunum.
Svo við nefnum nú líka þorrablótin á
Staðarfelli. Þar spila alltaf félagar úr Nikkólínu
og sumir spiluðu þar löngu áður en félagið
var stofnað. Fyrsta þorrablótið var 1961 og
ætli Halldór Þ. Þórðarson hafi ekki náð að
spila á þeim öllum hingað til. Þorrablótin
eru ekki bara skemmtileg heldur voru þau oft
harðsótt. Á þorrablótinu 1968 skall á alveg
blindbylur og ekki hundi út sigandi. Ballið
var þá bara framlengt og spilað fram í dögun.
Dansarar gátu skipst á í dansinum en
spilararnir fengu ekki pásu heldur spiluðu
bara allan tímann. Held að fyrstu menn hafi
yfirgefið húsið kl. 6 um morguninn og brotist
út í Húsmæðraskólann á Staðarfelli, þar sem
menn áttu ljúfa vist vísa. Það rofaði til um
níuleytið og þeir sem styst áttu að fara komust
þá alla leið heim. Bylurinn stóð nokkra daga,
þeir síðustu náðu heimahöfn aftur á þriðjudag,
jafnvel fótgangandi.
I annað sinn, á tíunda áratugnum, mættu
menn á blót í heiðríkju, logni og frosti. Eftir
átið, skemmtiatriði og fyrstu syrpur
dansleiksins ætluðu nokkrir gestir út að fá sér
ferskt loft, en þá var bara komin iðulaus
stórhríð. Þeim gekk vel sem brunuðu heim
eins og skot, en aðrir vildu njóta góðrar
skemmtunar lengur. En það bætti bara í veðrið
þannig að um tvöleytið var ákveðið að slíta
skemmtun og halda heim í bílalest. Fyrsta
ókleifa hindrunin var nú bara kílómeter frá
húsinu, mannhæðarhár skafl yfir mjóa brú.
Fyrsti bíll fór á kaf og var dreginn til baka,
það var Lada 1200, næst prófaði velútbúinn
jeppi en sat á kafi líka. Þá var Sveinn bóndi
á Staðarfelli kallaður út á dráttarvél sinni.
Spilað á kaffikvöldi í félagsheimilinu að Staðarfelli á níunda áratugnum, í aftari röð eru Guðbjartur A. Björgvinsson,
Jón Benediktsson, Halldór Þ. Þórðarson, fyrir framan eru Hörður Hjartarson og Guðmundur Gíslason. Meðgítarinn er
Kjartan Eggertsson þáverandi skólastjóri tónlistarskólans. Spurning með trommarann en flottir spilarar
Spilað á Staðarfelli 20. apríl 2012. F.v. Hafliði Ólafison, Kristján Ingi Arnarsson, Ríkarður Jóhannsson, Halldór Þ.
Þórðarson, Jón Benediktsson og Ragnar Ingi Aðalsteinsson
4