Ský - 01.10.2001, Blaðsíða 27

Það er flott heima hjá Sigurði Árna Sigurðssyni myndlistarmanni. Engin mynd á sér fastan samastað og undarlega
tælandi skuggamyndir hverfa á brott með óreglulegu millibili. Svo koma aðrar meira ögrandi og setjast á naglana.
Hann segist vera Evrópubúi frekar en Akureyringur, en alltaf og örugglega íslendingur.
Noröurbyggö á Akureyri (1963-1974)
Þangað kom ég nýfæddur og bjó til ellefu ára aldurs. Þarna var mjög
gott að alast upp, fjárhús ofan við byggðina og kindur skoppandi um
hagana. Húsið stóð á Brekkunni milli tveggja stórra túna, Hús-
mæðraskólatúnsins og Iðnskólatúnsins. í gegnum Iðnskólatúnið
rann ógurlegur lækur, kallaður Skítalækur. Eftir að ég datt ofan í
hann gegnum þykka snjóþekju og var leitað tímunum saman, var rör
sett í lækinn og slétt yfir með túni. Nokkur skref voru í Barnaskóla
íslands og KEA-búðina á horninu. Þangað sendi mamma mig dag-
lega með innkaupamiða og pening. Kaupmennirnir voru mjög kósí,
vissu nákvæmlega hversu margir voru á hverju heimili og sköffuðu
kjötfarsið eftir því.
Hjaröarlundur á Akureyri (1974-1984)
Þarna tók ég út restina af barninu og unglingsárin. Foreldrar mínir
byggðu húsið sem var í nýju hverfi, nánar tiltekið á níundu holu
gamla golfvallarins. Holan mun vera staðsett akkúrat undir öðrum
stofusófanum. Við Hjarðarlundinn var frábært leiksvæði og stutt í
sveitastemmninguna sunnan við húsin. Stærðar hitaveitutankur var
byggður neðan við húsið okkar. Þangað skreið ég oft undir í ylinn til
að kela við stelþurnar í hverfinu. Á þessum tíma suðaði ég lengi t
foreldrum mínum um að fá að kaupa Suzuki 50 skellinöðru. Leyfið
fékkst á endanum og ég ók um golfvöllinn eins og óður maður í þrjár
vikur. Þá hafði ég tekið út áhuga minn á mótorhjólum og seldi hjólið.
Lindargata í Reykjavík (1984-1987)
Að flytja á Lindargötuna var heilmikið skref. Þarna var maður fluttur
að heiman, farinn að búa einn og kominn í sjálfsmennsku. Þetta var
dásamleg staðsetning, mitt á milli ÁTVR og Þjóðleikhússins. Mér er
minnisstætt eitt kvöldið þegar ég bauð félaga mínum í mat og hafði
fisk á boðstólum. Fullur klígju skyrpti hann fyrstu tuggunni út úr sér
og spurði í forundran hvort ég hefði ekki saltað bitann. Þá hafði mér

Ljósm. PÁLL STEFÁNSSON SKV 25