Jólaklukkur - 01.12.1943, Blaðsíða 16

14
JÓLAKLUKKUR
u£Cf
Gullfoss! Hvað skal sál mín segja
svo ég hljóti frið?
„Gullfoss sjá — og síðan deyja!“
sannlega á hér við.
Tröllslegt vald þá töfra’ að eigi,
titra’ af gleði lijartað megi,
fyrr ég vissi fávís eigi;
stœkkað hefur sjónarsvið.
Hafði’ eg oft á hljóðum stundum
hugsað svipinn þinn
og á þínum grænu grundum
gisti andi minn.
Veit ég nú, hve vesœll er ég,
vit hve smátt í huga ber ég,
og hve skammt á flugi fer ég,
glöggt ég núna greini’ og finn.
Góðan hreim ég gigju þinni
gefa þóttist hér;
nú ég veit, hve miklu minni
mœtti þínum er.
Eins og heyrist hjartans sláttur
hverfa’, er birtist þrumumáttur,
þannig hvarf sá daufi dráttur,
Gullfoss fyrr; sem gaf ég þér.
Að ég skyldi aumur freista
undravald þitt sjá!
vatnsmagn þitt með valdi kreista
viti þurru frá!
Breið þín hamrabelti skína,
brjóta’ í rústir garða mína,
er sem fallhœð fossa þína
lét ég áður fyrri fá.
Hátt og snjallt þín hljómar gígja,
hreinan gefur klið,
hörpustreng er kraftar knýja
klettafingur við.
Satt er það: þú einn nœr ómi
alda’ og þjáðra lýða rómi,
þeirra er blekktir heimsins hjómi
aldrei gátu fundið frið.
Leikur nœst mér lítil buna,
létt og glaðvœr er;
fjœr mér trylltir boðar bruna
beint í djúpið sér;
ómur þeirra yfirtekur,
undirtónninn björgin skekur;
dunan þeirra raunir rekur
œ og sí í eyra mér.
Kát vill buna’ í dans mig draga;
dugi ekki það,
sjálfur fossinn seið mun laga,
senda hjarta að;
gangi’ eg út í, hljómar hlátur
hlakkandi — og þungur grátur;