Heima er bezt - 01.10.2002, Side 37

Siglufjarðarradíós, sem síðan kom þeim
áfram og á Dalatanga voru þau kölluð
til Seyðisfjarðar. Þar var reyndar sími
en hann gat nú stundum bilað svo ekki
var hægt að ná sambandi. Einu sinni
þurftum við að „blindsenda“ veður í
heila viku, eins og það var kallað. Þá
var móttakarinn bilaður svo að við gát-
um ekki heyrt hvort skilaboðin höfðu
verið móttekin og síminn líka í ólagi.
Þá kölluðum við bara út að þetta væri á
Dalatanga, með tilheyrandi númeri, og
báðum hvem þann sem til okkar heyrði
að koma veðurskeytunum til skila. I
þeim tilfellum lásum við þau alltaf
tvisvar. Og það vissum við síðar, að
alltaf komust þau á réttan stað. Yfirleitt
voru það einhver skip, sem heyrðu til
okkar og komu þessu áfram, en stund-
um líka landstöðvar.
Fólk í Mjóafirði kom oft út eftir til
okkar að spila og spjalla, og oft var það
að Halldór greip í harmónikkuna við
þau tækifæri og fólk söng og dansaði.
Þarna vom líka um tíma fjórir menn,
fyrrverandi skipstjórar, er unnu við
stjóm síldarleitar fyrir Austurlandi og
dvöldu þeir í öðm húsinu, einn mánuð í
senn, tveir og tveir. Þeir komu venju-
lega á vorin í maí og fóra ekki aftur fyrr
en undir jól. Þeir vom með talstöð og
söfnuðu saman upplýsingum fyrir síld-
veiðiskipin.
Við vorum alltaf með stúlkur hjá
okkur og stunduðum heyskap á sumrin
fyrir skepnumar en við vorum með kýr,
kindur og hesta.
Eitt sinn er við auglýstum eftir ung-
lingi til aðstoðarstarfa, þá sóttu 60
stúlkur um. Það veitti ekki af að fá að-
stoð, álag á þessum tíma var mikið, því
við vomm með tvo menn í fæði, fjöl-
skyldan stór, það þurfti að heyja, hugsa
um vitana og taka veðrið.
Til okkar kom Jóhanna Lárusdóttir,
núverandi húsfreyja að Brekku í Mjóa-
firði, eiginkona Sigfúsar Vilhjálmsson-
ar, bónda og hreppstjóra þar. Hún var
hjá okkur í eitt sumar og þá mun hún
væntanlega hafa kynnst Sigfúsi, og kom
svo aftur síðar. Hún er reyndar ættuð úr
Mjóafirði en átti heima í Reykjavík
þegar hún réðst til okkar.
Þetta var allt skínandi fólk þama og
miklir vinir okkar. Og sem dæmi um
það hvað heimurinn er ekki alltaf stór,
eins og sagt er, þá má nefna að konan
hans Vilhjálms á Brekkum, Margrét,
var fósturdóttir manns sem kom vestur
og var þar mörg ár, og að síðustu lengi í
Reykjarfirði, hjá foreldmm minum.
Ráðskona á Eiðum
Við störfuðum í 9 ár við vitavörsluna
á Dalatanga en eftir það ræð ég mig
sem ráðskonu mötuneytisins við Al-
þýðuskólann að Eiðum á Héraði, og
Halldór fór að vinna við smíðar á Egils-
stöðum. Á Eiðum voru við svo líka í 9
ár, samfleytt. Þar voru yfírleitt um 130
nemendur við nám hvert ár, auk þess
nokkrir verkamenn sem unnu við skól-
ann, svo að jafnaði var þarna mötuneyti
fyrir um 140 manns.
Synir okkar, Ragnar og Bjöm voru
með okkur á Eiðum og stunduðu sitt
nám við skólann.
Ragnari og Bimi kenndi ég sjálf fyrir
bamapróf og sendi þá svo í prófin, þeg-
ar þau fóm fram. Krökkunum mínum
öllum kenndi ég að lesa á venjulegar
bækur, ekki neinar sérstakar lestrar-
kennslubækur.
Salvar sonur minn, sem var
búfræðingur frá Hvanneyri, eins og afi
hans, týndist af skipi í Gautaborg árið
1974 og fannst ekki fýrr en viku síðar,
látinn, í ánni Gautelfi. Hákon varð vél-
stjóri og vinnur hjá Landhelgisgæsl-
unni. Ragnar er raftæknir, vinnur við
uppsetningu og viðhald prentvéla.
Björn fór utanskóla í Menntaskóla og
síðar í lögreguskólann. Aðalheiður er
heimilisfræðikennari og vinnur í Kópa-
vogi.
Maðurinn minn lamast
Svo verðum við fyrir því að maður-
inn minn lamast upp að mitti, 20. júlí
árið 1976, hafði fengið æxli við mæn-
una, með þessum afleiðingum, svo það
var ekki um annað að ræða en að flytj-
ast til Reykjavíkur. Ég fékk mér vinnu á
fæðingardeild Landspítalans jafnframt
því að annast manninn minn, en þetta
reyndist vera hans banalega, því hann
lifði aðeins 10 mánuði effir þetta áfall.
Á Landsspítalanum vann ég í býti-
búrinu og þá var ég sett á laun eins og
ég væri algjör byrjandi, 15 til 16 ára.
Öll mín reynsla fram að því í mat-
reiðslu, við heimilisstörf sem gift kona
og húsmóðir í 34 ár og að ráðskonu-
störfum við marga skóla í fleiri ár, var
einskis metin.
Ég lét það nú Ijúka þá, að mér þætti
þetta skömm á þjóðfélaginu, að bjóða
fullorðnum konum, sem væm þó full-
vinnandi, svona laun. Sumar okkar
væru kannski orðnar það aldraðar að
þær gætu varla ráðið við skolpfötuna,
en ég gat það og var fullfær til allra
verka.
Meðan ég vann þama gat ég alltaf
heimsótt manninn minn tvisvar á dag,
en hann hafði verið lagður inn á Lands-
spítalann. Jafnframt þessu fór ég í for-
skóla sjúkraliðanáms, svo það var nóg
að gera. Það var reyndar eina ráðið sem
ég fann til að standast þetta mikla álag
sem á mér var þessum tíma, því mér var
ljóst að maðurinn minn lá fyrir dauðan-
um og móðir mín var líka lögst bana-
leguna á þessum tíma. Það var því ekki
um annað að gera, að mér fannst, en að
hafa nóg fyrir stafni, til að dreifa hugan-
um.
Ég var orðin afskaplega þreytt og tek-
in og átti orðið erfítt um svefn. Það er
stundum sagt að fólk verði gráhært á
einni nóttu, en svo mikið er vist að á
þessum erfiðleikatíma lýstist hárið á
mér og breytti um lit. Ég var alla tíð
rauðhærð en nú varð hárið ljósgult og
síðan færðist það yfir í að vera skol-
hært.
Og þar kom að ég sá að við svo búið
mátti ekki standa, svo ég tók sjálfa mig
í gegn, kom mér upp svona nokkurs
konar heimatibúnu jógakerfi, ákvað að
horfa aðeins fram á veginn. Og ef ég
horfi tilbaka þá einset ég mér að hugsa
bara um það góða, sleppa alveg því
slæma. Með þessu tókst mér að standast
álagið og mér hefúr tekist að komast
hjá því að láta nokkum tima hugfallast.
Lengstu dagar sem ég hef lifað vom
þessir 9 dagar sem liðu þegar Salvar
sonur minn hvarf í Gautaborg, og áður
er um getið. Það var svo erfítt að hugsa
til þess að fá kannski aldrei að vita hvað
varð af honum. En svo fannst hann og
var fluttur heim í líkkistu og er grafinn
hér í kirkjugarðinum. Þeir hvíla þar,
feðgamir.
Og það hafa margir sagt mér að þeim
hafi þótt erfiðast þegar þeir misstu ætt-
ingja, og aldrei var hægt að finna út úr
Heima er bezt 453