Heima er bezt - 01.10.2002, Qupperneq 39

Jensen kveður og hverfur á braut. En Torvald gaf
honum í fararnesti, ærið umhugsunarefni. Hann
finnur sárt til með þessum gamla einstæðingi og vill
heilshugar verða honum að liði en þetta mál kann að vera
fleirum viðkvæmt en Torvald einum.
Jensen hugleiðir vandlega, á meðan hann hraðar för
heim á dvalarstað sinn, hvaða úrræði mundi henta best.
Hann hefur lengi þekkt Andre Rekdal, og man skýrt for-
sögu þessa máls, sem liggur Torvald svo mjög þungt á
hjarta, þótt hann væri þá aðeins sjö ára gamall, en því er
enn ekki lokið.
Við heimkomuna hefur Jensen endanlega gert upp hug
sinn. Hann ætlar að skrifa Andre vini SÍnum bréf og endur-
segja honum frásögn gamla mannsins, eins orðrétt og hann
frekast getur, en hann hefur ekki í huga að biðja Andre
neins á sínum eigin forsendum heldur láta hann ákveða
upp á sitt einsdæmi hvernig hann bregst við slíkri orðsend-
ingu. Enginn veit hve langur tími er fyrir höndum, hugsar
Jensen, og þótt það kosti hann vökunótt, ætlar hann að
leggja bréf sitt til Andre í póst að morgni næsta dags.
Og brátt er hann sestur við skriftir...
• • •
Dagur er að kvöldi kominn. Síðustu geislar hnígandi
sólar slá roðagulli á ystu hafsbrún. Andre Rekdal gengur
að loknum vinnudegi inn í vistlega setustofu á heimili
sínu og lætur fallast í djúpan hvíldarstól. Að vörmu spori
á eftir honum kemur Liselotte kona hans einnig inn í
setustofuna og sest þar við hannyrðir, og friður kvöldsins
unilykur allt.
Andre dregur þegar upp úr vasa sínum þykkt sendibréf,
opnar það og byrjar að lesa. Lesturinn tekur drjúga stund
og að honum loknum situr Andre hljóður og þungt hugsi
um hríð. Efni bréfsins hefur auðsýnilega snert hann
djúpt. Loks rís hann úr sæti, gengur til konu sinnar og
réttir henni sendibréfið.
- Liselotte, viltu lesa þetta, spyr hann alvöruþrungnum
rómi.
Hún leggur frá sér handavinnuna og tekur við bréfinu.
- Þetta er ekkert smá lesmál, svarar hún og brosir hlýtt
til manns síns. Svo hefur hún lesturinn.
Andre færir sig að glugga setustofunnar og horfir út í
kvöldrökkrið, sem óðfluga sigrar dagsljósið, á meðan
hann bíður þess að heyra viðbrögð konu sinnar að lestri
loknum. Sjálfur hefur hann ákveðið sitt eigið svar við
þessu ákalli Jensens vinar sins. Hann ætlar að mæta á
staðinn. Enn, sem fyrr, hefur Jensen, sá góði drengur,
reynst bjargvættur, þótt nú séu forsendur aðrar en jóla-
kvöldið ógleymanlega, hugsar Andre og hlýjar kenndir
fara um sál hans.
Heima er be:l 455