Heima er bezt - 01.04.2007, Blaðsíða 8

Frá vinstri: Þorgrímur, Aðalheiður og Einar, sonur þeirra.
ekki vel saman Guðmundur fór þá að vinna annars staðar.
Við þetta starfaði ég lengi, en ók síðan strætísvagni í
eitt ár Þá var ég bílstjóri hjá ameríska sendiráðinu í eitt ár.
Síðan fór ég í offsetprentið á ný, sem hét Lithoprent, eins
og fyrr greinir. Þar prentuðum við 1- 2 bækur á ári, m. a.
Arbækur Espólíns og ársritið Fjölni. Útgáfan gekk vel í 7-8
ár. Fyrirtækið var lagt niður snemma á árinu 1972. Annars
vann ég hjá nokkrum prentsmiðjum.
Eftir þetta tók ég að aka sendiherranum ameríska. Líkaði
það mjög vel. Ósköp eðlileg laun og gott fólk, sem vann
þama. Ég naut þess að ég hafði lært að tala ensku sem barn
í Chicago í tvö ár. Fleima stríddu krakkar mér á því að ég
talaði ensku.
Sendiherrann var Liand Morris. Flann var góður maður,
og konan einnig. Það var eins og ég væri sonur þeirra. Þau
voru bamlaus.
Þama vann ég að mestu leyti til starsloka. Ég vann auk
þess við margt í sambandi við prentverkið, ók bifreiðum.
o, fl. Eg var fyrsti maðurinn, sem byrjaði í offsetprentun
hér á landi.
Þú hefur sagt mér, að þú hafir verið drykkfelldur um
skeið. Hvað er um það að segja?
- Ég var drykkfelldur mjög, þegar bjórinn kom, 1989. Þá
var ég alltaf undir áhrifum, en svo hætti ég því. Þegar Bretar
komu með ölið á stríðsárunum, var ég oft „mjúkur“ sem
kallað er Ég var túlkur hjá Bretunum og fékk nóg öl.
Aðalheiður Skaftadóttir, kona Þorgríms.
200 Heima er bezt