Heima er bezt - 01.04.2007, Side 43

- Nú þarf ég á aðstoð að halda, slasaður maður bíður
mín frammi á lækningastofunni, ég treysti þér til að veita
mér hjálp í ijarveru móður þinnar.
- Heldur þú, að ég fari að binda um slasaðan mann?
- Ég bið um aðstoð þína.
- Ég hef ekki kjark til þess — ég get það ekki.
- Ætlar þú þá að neita, þegar svona stendur á?
- Já, þú skalt biðja einhvern annan að aðstoða þig,
— ég legg ekki slíkt á mig.
Svipur læknisins verður þungur. Nokkur augnablik
stendur hann kyrr í sömu sporum og hugsar málið, svo
tekur hann ákvörðun. Anna situr við borðið. Haukur gengur
til hennar og segir fljótt og ákveðið.
- Viljið þér aðstoða mig, Anna?
- Haldið þér, að ég geti það?
- Já, það efa ég ekki, ef þér hafið vilja og áræði til
þess að fylgja mér.
- Þá er mín aðstoð velkomin, það sem hún nær.
- Ég er yður þakklátur, Anna.
Þau ganga saman út úr borðstofunni. Agnes situr eftir,
og gremjan svellur í sál hennar. Anna frá Gili hefur kjark
til þess að horfast í augu við þann vanda, sem hún sjálf er
hrædd við, — það á hún bágt með að þola. Hvað henni
er innilega illa við þessa framgjörnu stelpu, og Agnes
á enga ósk heitari en þá, að Anna verði sér nú rækilega
til skammar.
Haukur og Anna standa saman við hlið hins slasaða
manns, og gera að sárum hans. Unga kaupakonan er ekki
feimin eða hikandi lengur. A þessari stundu rúmast það
eitt í huga hennar að verða lækninum að liði. Handtök
hennar eru Örugg og viss, og ekkert fát á sér stað hjá henni.
í sál unga læknisins vaknar ný innileg aðdáun á þessari
hugdjörfu stúlku, sem ekki hikaði við að fylgja honum
út í vandann. Hæfíleikar hennar í hjúkrun eru honum
augljósir. í helgi þagnarinnar mætast sálir þeirra í fyrsta
sinn í göfugu líknarstarfí, og stundin líður. Aðgerðinni
er lokið, og á aðstoð Önnu er ekki lengur þörf.
- Get ég gert eitthvað fleira fyrir yður? spyr hún
Hauk.
-Nei, — ekki núna.
Anna gengur fram að hurðinni og ætlar út úr stofunni,
en Haukur réttir henni hönd sína, og handtak hans er
fast og heitt, — talar máli hjartans. Enn er Anna herfang
dökkbrúnu fallegu augnanna hans, sem horfa fast og
hlýlega á hana. Hún lítur niður, og aftur er hún feimin í
návist læknisins.
- Ég þakka þér fyrir hjálpina, Anna. Þú ert hugrökk
stúlka.
- Það er ekkert að þakka. Hún dregur að sér höndina.
- Þú átt að verða hjúkrunarkona, Anna, — þú ert sköpuð
til að líkna. Rödd hans er þrungin ástúð og lotningu.
Anna svarar því engu, en opnar hurðina hljóðlega og
gengur út úr lækningastofunni. Anna hraðar sér fram í
eldhúsið. Agnes er þar ein. Hún lítur á Önnu, og köld
lítilsvirðing skín úr augum læknisdótturinnar.
- Jæja, ertu ekki orðin útlærð í hjúkrun, segir hún
titrandi röddu.
- Það er nú eins og til stendur.
- Þú álítur þig víst töluverða manneskju, síðan þú hættir
að þiggja af sveit.
- Fátækt foreldra minna kemur þessu máli ekki neitt
við.
- Ég skammast mín fyrir framhleypni þína. Gættu þess,
að þú dvelur á heimili foreldra minna.
- Ég hef ekki aðhafst neitt ljótt eða óheiðarlegt, hvorki
á heimili þínu né annars staðar, sem þú eða aðrir þurfa
að skammast sín fyrir.
- Svo brúkar hún bara munn.
Anna svarar því engu, hún þrífur hrífuvettlingana í flýti
og hleypur út á tún, tekur hrífuna sína og fer að raka langt
frá Björgu. Anna er djúpt særð af orðum Agnesar, og hún
vill vera ein í hryggð sinni og smæð. Tvö andstæð öfl rísa
í sál hennar, annað kveljandi sárt, hitt ljúft og laðandi og
ríkt af unaði. Hana langar mest af öllu til að kasta sér í
heyflekkinn og gráta, en Björg færir sig til hennar, svo
að hún reynir að hafa vald á tilfmningum sínum.
- Gekk þér ekki vel að aðstoða lækninn, Anna mín,
segir Björg glaðlega.
- Það var nú heldur lítið lið að mér.
- Mig grunar, að Agnes hafí ekki verið sem ánægðust,
þegar hún sá þig fara inn á lækningastofuna með sínum
útvalda.
- Því fór hún þá ekki sjálf, þegar Haukur læknir bað
hana um aðstoð.
- Hún hafði ekki kjark til þess, en það hefði kannski
komið annað hljóð í strokkinn, ef hann hefði boðið henni
í bíltúr með sér.
- Björg, hefðir þú neitað lækninum um aðstoð undir
þessum kringumstæðum, ef hann hefði leitað til þín?
- Nei, það hefði ég ekki gert, — en sem betur fór losnaði
ég við það. Björg brosir glettnislega.
- Það var ekki von, að Agnesi greyinu liði vel að vita
af ykkur saman allan þennan tíma.
- Varla hefur hún verið hrædd um Hauk fyrir mér undir
svona kringumstæðum. Svo vorum við ekki .tvö saman.
Sjúklingurinn var sá þriðji.
- Það er nú ekki gott að vita, hvað fyrir kann að koma,
Anna mín.
- Ég veit, að læknirinn þarf aldrei framar á minni hjálp
að halda, enda skal enginn hafa ástæðu til að óttast um
hann fyrir mér, það sem eftir er af sumrinu. Anna getur
ekki tekið gamni Bjargar. Hún er of djúpt særð til þess.
- Jæja, Anna mín, — ég er nú bara að spauga við þig.
Ég býst við því, að Agnesi hafi sviðið það sárast, að þú
skyldir treysta þér til að gera það, sem hún sjálf þorði ekki
að horfast í augu við, því ekki vantar hana stórmennskuna
og sjálfsálitið.
- Ég á enga sök á þessu. Sannarlega hefði hún mátt eiga
heiðurinn af því að aðstoða lækninn mín vegna.
- Hún Agnes líkist ekki foreldrum sínum, þessum
ágætishjónum. Reykjavíkurveran hefur lítið bætt hana,
Heima er bezt 235