Hljóðabunga - 01.03.1975, Síða 9

Pálsson Gil (Glóra). Nú, það var náttúru-
lega sagt Gilglóra eí'tir það tii að stríða
karíinum. Þetta var góður karl, ágætur og
þau systkini öil.
ÞaO væri nokkuð margar sögur um Jón
í Gióru et' maður færi aö glugga þær upp.
Hann átti máilausa systur og svo dó hún
og kunningi hans á næsta bæ smíðaði lag-
lega kistu utan um líkið eí’tir beiðni Jóns.
Þegar Jón kemur að sækja kistuna segir
hann:
„Já, hún er falleg, já, hún er ljómandi
falieg, en liún er of stutt. Ef liún réttir úr
sér er hún ailtof stutt”.
DÁSAMLEG GALDRALÆKNING
Á síðustu öld bjó Guðmundur Þorvalds-
son í Hjarðardal. Þetta var mjög samvisku-
samur maður og lagtækur eins og þræl-
ættgengt er í þeirri ætt. Hann var snyrti-
menni í búningi og mútti ekki vamm sitt
vita í neinu. Meðai dóttursona hans voru
Björn Guðmundsson á Núpi, Ölafur Öiafs-
son í Haukadal og Guðmundur Kristjánsson
hér á Ísafirði.
Svo er hann að smíða skip og sagan segir,
að hann hafi átt gott efni í kjölinn. En
þegar liann fer að prófa efnið, þá lieggur
hann í það og spænirnir setja kryppuna
upp, fara á hvolf, sem kallað er. Svona
spýtur mátti ekki nota í skip svo hann
kastar þessu frá sér. Svo líður eitthvað og
hann getur ekki fengið neina spýtu í stað-
inn. Hann tekur til hennar aftur og telur
sér trú um, að þetta sé mesta hjátrú og
notar hana í skipið. I>etta hefur líklega verið
áttæringur og arnfirðingum er afhent skip-
ið. Nema hann fréttir, að skipið hafi farist
mcð öllu í öðrum róðri.
Það er ekkert, hann leggst bara í rúmið,
og getur alls ekki sofið. Barið er á þekjuna,
hvenær, sem hann ætlar að festa blund og
hann er að verða alveg sturlaður. Þetta er
talin vera sending frá arnfirðingum i
hefndarskini en náttúrulega var þetta sam-
viskudraugurinn, trúin á að hann haí'i
ekki gert rétt. Þarna kemur fram ættarein-
kenni, samviskusemin.
Það er vinnumaður hjá honum og Guð-
mundur biður hann að fara vestur í Arnar-
fjörð og heimsækja þekktan galdramann
þar, sem hét Jóhannes á Kirkjubóli og biður
hann að skila til hans að hjálpa sér ef hann
geti. Vinnumaður gerir það. Nú Jóhannes
segir ekki mikið, biður manninn að hútta og
hvíla sig vel. Hann vekur liann snemma
um morguninn og færir honum nýja skó
og nesti og segir, að hann
megi ekki láta flytja sig yfir firðina
hann verði að fara gangandi. Hann megi
engum heilsa þangað til hann hitti Guð-
mund. Þá skuli hann bera honum kveðju
sína og voni að þetta hjálpi nokkuð.
Þetta tekst manninum með mestu trú-
mennsku og Guðmundi batnaði svo, að
liann dólaði alltaf eftir það. En drauginn
sáu margir, og liann var kallaður Hjarðar-
dals-Móri. Þetta finnst mér vera dásamleg
galdralækning. Eitthvað er frá Jóhannesi,
sem verkar á Guðmund sjálfan. Hann
trúði og varð læknaður.
BRJÁLSEMI
Ég man eftir einni brjálaðri manneskju,
sem var í nágrenninu. Við hylltustum til
að hlusta á hana, ef hún var að tauta, en
ef hún vissi, að einhver var að hlusta, þá
þagði hún. Einu sinn leit hún út um glugg-
ann og sá einhvern norðmann, sem var að
fara út í á með prik eða stöng. Þá gellur
hún við upp úr þurru:
„Ha, þarna fara nú bara 17 frá Italíu,
allir með stangir”, segir hún.
Þetta var nú matur fyrir okkur, brjál-
semi sko. Svo sagði hún einu sinni við mig:
„Hvort eru það nú heldur rússar eða
prússar, unginn minn, sem eru hérna á
hvalveiðastöðinni”.
„Ja, það er nú hvorugt”, sagði ég, „það
eru norðmenn”.
„Ö já, það eru norðmenn, já”, sagði hún.
Þetta var fengur, eitthvað afbrigði svona.
Ég var hálf liræddur við hana í aðra rönd-
ina, lét hana aldrei sjá það, passaði alltaf
að hafa bil á milli okkar, því að liún var
stór og reif utan af sér fötin.
HLJÓÐABUNGA
9