Hljóðabunga - 01.03.1975, Qupperneq 13

Þá hef ég verið 12 ára. Ég labbaði út að
Mýrum. Og þá voru kappræður um hina
uppvaxandi kynslóð. Hvert stefnir hún og
hvers má af henni vænta? Og einn hélt nú
heldur en ekki ræðu og taldi upp á, að það
væri að verða ómögulegt þetta unga fólk.
Það fengist ekki til að tæja ofan af
ullarlagði og ég tala nú ekki um að
kemba. Nú og stúlkurnar jafnvel
farnar að vera hysknar við að
spinna. Allur heimilisiðnaður væri að
fara í hundana og það væri hopp og hí
hingað og þangað. Kristinn á Núpi hélt ræðu
á eftir og bar i bætifláka fyrir æskuna og
svo væru tímarnir að breytast. Nú væri að
byrja spunavélar, sem gangi af vatnsafli og
hvort þá væri svo mikils að sakna, þó að
við losnuðum við urrið í körrunum oa suðið
í rokkunum. Ég hélt ahtaf upp á Kristin
eftir það. Hann átti okkur strákana, ef
þurfti á atkvæðum að hahla í félaginu. Það
veit enginn hvar sæðið fellur, en þarna er
hægt að sjá, ég man þessa ræðu enn og hún
er orðin nokkuð gömul. Þetta sem hann
kastar harna fram um framtíðarvinduna,
það hefur geymst og áræðanlega haft áhrif.
HVAT.VF.TOASTÖÐ
Árið sem ér? fæddist komn norðmenn og
settu unn hva1veiðastöð á Höfðaodda. Odd-
inn var s'ro víðnr að heir höfðu ótakmark-
að n'áss. bæði fvrir hvíím’n«ar o« annað.
Forstión'nn 'n’rðist hnfa hatdið mikið nnp
á Friðbiófssömi Témiers. hví að íhúðar-
hnsið sem hnnn hvnrrði nnni n túninn hét
Frnmnes. Rátnrnir hétu TnrtiFiörrt. Rlliði.
Friðhinfnr nltf nöfn úr FriðhinfssÖgU. en
einn hét Vietoría. Þetta hefnr Hkleen verið
einhver stmrstn hvaTveiðnstöð á Islandi.
Þamn vann hátt á annað hundrað manns
á snmrin.
Við nrðnm fvrir miklum áhrifum frá
hvalveiðastöðiuui. hmðí vétmenninöu. sem
bar var o« norskn lærði maðnr strnx. Það
varð ennin töf á hví. Við krnkkarnir
vorum háifrterð leikföno hjá norðmönnun-
um sem þar voru að vinna.
RÁNYRKJA
Hvalveiðamenn höfðu 4 báta, 2 milliferða
skip og gamalt briggskip, sem flaut í höfn-
inni og haft var fyrir kolageymstu. Rán-
yrkja var takmarkakius. Þeir veiddu svo
skart fyrst, að þeir hirtu ekki neitt nema
kápuna af hvalnum, þ.e.a.s. spikið og reng-
ið og skíðin. Svo var hitt bundið í dræsur,
levstist í sundur rotið og flaut um allan
fjörð. Það mátti heita, að allar fiörur væru
meira og minna mengaðar af hátfrotnuðum
hvalskrokkum og beinagrindum. Svo fór að
draga úr veiðinni. því að hún var alveg
bjánaleg. Þeir þurftu ekki annað en fara
út úr firðinum misjafnlega langt og drepa
hval og koma inn. Þeir kornu stundum
tvisvar sama daginn með hval. Svona gekk
þetta í nokkur ár. Þá fór að fækka þeim
hvölum, sem þeir veiddu, og fór að verða
lengra að sækja þá. Þeir tóku þá að nytia
hvahnn betur, fen<ni vétar í viðhót. sem
hagnvttu meira. Vélavinnsta var atltaf ein-
hver. en var orðin eitt af aðaiatriðunum
síðast. Þá vorn meira að segia heinin marin
og soðin oö tekið Ivsi. sem úr heim fékkst.
Þenar heir höfðu tíma hurrkuðn heir kiöt
í gnfuhurrkurnm. Þetta voru stón'r mifu-
kaRar ímn á 3in hæð með sterkskrúfuðum
lokum. Ég he'rrði að heir töhi^n um fiO
nunda damn. Það er nokkuð mikitl hrvst-
innur. Við strákarn’r 'rorum að velta vön"-
um merkiteöa út af hnssu. Það værn fiO
nund á hessum kath'. Við vissum nú ekki
heint hvað hað var En við fengum snemma
hiiömvndir um hað.
Skíðin úr kiaftinnm á hvatnnm voru
verðmæti í há dana. áðnr en nlastið kom.
Þau vnru notnð í lifsstvkki asnpunnr oö
kraöa á finnm kiótum. Fnulpndinrtar kö1!-
iiðn hau h'ralhpin. F.n við himsuðnm han
aldrei sem Ppin. Shíðin vorn hiirdMifí
o<r skrönnð o« hirprrin unn nr sódn.
S'ro 'roru han Urpiöö út pinn nn sattfiskur.
Fimrtin saman i hartrta n<i seld Út.
Norska hirahæiðastöðin rar starfrmtrt mn-
an við ár tapír i'on11 árið Qpm prf f*rrlrlit;t
Off é<T var á 1g ári hprfar hpir vnm -farnir
austur á firði, hæði frá önundarfirði og
HLJÓÐABUNGA
13