Hljóðabunga - 01.03.1975, Síða 15

Fyrir tveimur árum fór ég suður í
Reykjavik og hitti þar norska sjónvarps-
menn og spjallaði við þá svolítið. Svo var
ég þeim samferða í flugvél yfir hálendið
án þess að hafa nokkur mök við þá á
leiðinni. Þá kemur allt í einu vísa í hug
minn, sem ég er viss um að mér hefur
aklrei dottið í hug eftir að ég var orðinn
13 ára gamall. F.n hún kom frá upphafi
til enda og er svona:
Over Islands fjeller
falken svever fri.
Se, self Hekla’s tinder
farer han forbi.
Aldrig, aldrig trættes
ham de stærke vinger.
Ingen uten Döden
bliver hans betvinger.
Ég veit engin deili á vísunni. en að ég
hafi ort hana er ómögulegt. Ég hef aldrei
getað ort neina vísu, hvorki á íslensku né
öðrum málum.
Norðmennirnir kunnu hitt og annað og
fóru með og sungu. En ekki eru þær fall-
egar allar vísurnar. Eina vísu lærði ég
mjög snemma og hún er svona:
Lördagskvelde kommar
og det er nok sá hra
med jenta meg da vandrar
for jenta má jeg ha
og kjöpar pá sin gamie vis
og kjöpar pá sin billige pris
kattekidí og toddý
og lever som en gris.
Þetta fórum við strákarnir með okkar í
milli. Við lærðum þetta aUt saman. Sumar
voru mjög klúrar og við pukruðum með
þær. Við vorum nógu ffhirnir að láta ekki
fullorðna fó'kið okkar hevra þetta. en við
vorum montnir hver með öðrum að kunna
nú þessa, hafa getað náð í hana. Norð-
mennirnir voru óskön óorðvarir greyin.
Strákarnir högðu en hhistuðu.
Þeir sögðu um hnnn I.ida-Jón, að hann
væri nú opkjæfta. Ég liafði snemma opinn
munninn. Mig langaði til að bíta frá mér,
ef með þyrfti, leitaði þó sjaldan á fólk af
HLJÓÐABUNGA
fyrra bragði, en vildi borga margfalt, ef það
væri hægt, en það fór vanalega i ósigur.
Það voru til menn á stöðinni, sem spiluðu
mig upp í að segja meira en ég hefði átt
að segja. Þetta voru stórir menn, sem áttu
mikið undir líkamlegum kröftum sínum.
En þegar ég var búinn að skamma mig
eitthvað uppi, og höndin var nær honum,
þá kom svarið:
„A, lat gutten væra”.
Þeir voru ágætir norðmennirnir.
öll peningaráð þeirra fóru í gegnum for-
stjórann. Og Berg var ákaflega stífur á, að
brennivín væri ekki keypt fyrir þá. Þeir
fengu ekki lánaða báta. Svo var það víst
hálfgerður samningur milli Bergs og Wend-
e^s á Þingevri, að húðinni var lokað þegar
þeir voru húnir í vinnu. þó að þeir skrvppu
yfir. Þeir voru drykkfelldir, ef þeir fengu
brennivín. Ég man eftir því eitt sinn fvrir
páska voru þeir töluvert fullir og vildu
gefa mér púns. Eitthvað drakk ég af þessu
og þegar ég vildi meira, sögðu þeir:
..Nej gutten min. sá ldir du fuld”.
Nei. heir vildu ekki láta mig verða fuhan.
En eitthvað hef ég nú verið skrvtinn, því
að það var orðið nokkuð seint fvrir þegar
ég hlióp heim. Þá hafði verið levsing áður
og þornaðir skorningar til og frá. Mér
fannst ég stökkva svo vel yfir þá. Ekki var
það nú öðru vísi.
Við hvlltustum mikið meira að norð-
mannabröggunum. Þeir voru hetri við okk-
ur krakkana, umburðarlvndari og ekki eins
óiukkukerksnislegir og okkar eigin landar.
Þetta var einhver bragur svona.
MERKIR MENN
Ymsir menn komu þarna. Nokkuð seint
á tíma hvalveiðanna var þar maður að
nafni Se^and um vetrartíma. Hann varð
seinna rektor við háskólann i Osló. Til
hans var gaman að koma. Hann svndi
manni svo margt. AHtaf varð einhver
fra'ðs'a út úr öTlu, sem frá honum fór. Ég
man eftir því, að ég kom inn í listasafnið
í Kensington. þegar ég var úti í Englandi.
Þá hrekk ég við. Ég þekki hverja einustu
15