Blysið : skólablað Gagnfræðaskóla Austurbæjar - 01.12.1959, Blaðsíða 4

- 4 -
DAGBÓKAR
34/ 13 1958. - Kæra dagbók.
Helgin hefur liðið með hörmungum.
Ég og Nilli ætluðum að fara. í veiðiferð
upp að Laxavatni. Okkur gekk ágætlega
að komast burt úr bænum, en þegar við
vorum að komast yfir Jónsá, þá sprakk
að framan hjá Nilla. Náttúrlega, sko,
fórum við á hjólunum okkar.
Nú voru góð ráð dýr. Yið höfðum eng-
in verkfæri nema pumpu.
"Heyrðu, Nilli, "
sagði ég, "bílstjór-
arnir í bílunum
hljóta að hafa bætur."
"Já," svaraði
Nilli, "reyndu að
stoppa einhvern og
biddu hann að lána
okkur verkfæri. "
Ég tók mér stöðu
á miðjum veginum,
sem var hæðóttur og
kjarr óx meðfram
honum beggja megin.
Bíll kom á mikilli ferð, en bílstjórinn
sá mig fyrst, þegar hann átti ófarna um
25 m til mín. Hann snarhemlaði og
tókst naumlega að beygja frá mér.
Ég varð svo skelkaður, að ég gat mig
hvergi hrært. NiLli var sjálf skelfingin
uppmáluð. Hárið á honum stóð beint út
í loftið af hræðslu og hann æpti allt
hvað af tók. Bílstjórinn kom æðandi út
úr bílnum og hellti úr skálum reiði
sinnar yfir okkur. Ég man óglöggt, hvað
hann sagði, en eitthvað minntist hann á
umferðarlög, vandræðaheimili, götu-
stráka og. sitthvað fleira. Að lokum
hleypti hann af kveðjuskotinu og þaut af
stað.
Við vorum máttfarnir í meira lagi
eftir öll þessi ósköp, en þegar okkur
hafði tekizt að bæta hjólslönguna með
tyggigumi gekk ferðin slysalaust, þangað
maður með stöng og var að reyna að
veiða. Við spurðum karl, hvort hann
hefði veitt nokkuð.
"JÚ og jamm, " svaraði hann, "ég
fékk einn pundsfisk áðan".
Allt í einu datt Nilla í hug, að við
færum ekki lengra, en fengjum leyfi hjá
manninum til að renna einu færi.
Jú, jú, karl kvað það vera í lagi.
Síðan beittum við og tókum okkur
stöðu hinu megin á brúnni.
Nilli kastaði fyrst og kastaði nokkuð upp
eftir ánni. Við ætluðum að láta línuna
reka með straumnum, en gleymdum því,
að færi veiðimannsins var líka. út í
ánni.
Svo illa tókst til, að færin festust
saman, en karl hélt, að þa,r hefði hann
fest í íallegan fisk og fók að draga fær -
ið inn. Við fundum líka, að kippt var
í og byrjuðum að draga línuna, þar til
allt sat fast, hvernig sem Nilli rembd-
ist. Þegar ég sá, að allt var heldur
ekki með felldu hjá veiðimanninum, fór
mig að gruna ástæðuna og bað Nilla
að gefa út línuna, svo að við gætum
greitt hana, þegar hún kæmi upp hjá
karli. Hann var í ágætu skapi og skelli
hló, þegar hann sá, hvernig ástatt var.
NÚ kom röðin að mér að kasta, en
það fór sem fór. Öngullinn kræktist í
húfunni á manninum, og hún hentist
langt upp í ána. Karl varð fjúkandi
vondur og skipaði mér að ná í hana, en
hún hafði losnað af önglinum og rak
með talsverðum hraða niður ána.
Ég hljóp til og fór út á tanga í ánni og
ætlaði að freista þess að ná húfunni
þar. Ég teygði mig eins og ég gat, en
um leið og ég náði taki á húfunni, féll
Frh. á bls. 21.