Blysið : skólablað Gagnfræðaskóla Austurbæjar - 01.12.1959, Blaðsíða 17

17
skrift, þegar einhver hefur gripiS með
sér blýant og blað af tilviljun.
Sigurður Haukur lifir í endurminningum
um jöfnur - hann var víst jafnaðarmað-
ur og vildi gera alla jafngóða, en varð
víst að hætta við það og þá hætti hann. "
"Þá býzt ég við, að strákurinn standi
sig í reikningi. Honum skeikar ekki í
því að telja mínuturnar, þegar hann er
við lærdóminn, en hvað er að segja um
landafræði og náttúrufræði?" verður mér
eflaust á að spyrja.
"Já,það er nú margt um hana að
segja. - Ólafur er alltaf í náttúrufræði-
stofunni og passar þar alifuglana, páfa-
gauka og kolíbrxufuglana fallegu. Stund-
um lætur hann skarann fljúga út í sal-
inn til að sýna nemendum lifnaðarhætti
þeirra í lausu lofti. Það þykja skemmti-
legustu tímarnir í skólanum, þegar allir
fá að reyna að handsama fuglana og
skoða þá. Guttormur er búinn að fá
kjarnorku-helikopter og fer alla leið inn
á Sprengisand með þá, sem nenna, til
að sýna þeim troðningana eftir gömlu
mennina, sem riðu á Þingvöll hér áður
fyrr. Andrés - já - hann talaði svö
illa um nafna sinn í bíómyndunum, að
hann móðgaði mig og svo hélt hann því
fram, að nemendur ættu ekki að hafa
málfrelsi í skriftartímunum, krafðist af
þeim að steinþegja - og þegar hann
kenndi náttúrufræði, þá sagði hann sum-
um að teikna þetta eða hitt, til að muna
það betur - nei takk - þá vil ég heldur
nafna hans í bíómyndunum - þó hann
kunni kannske ekki að skrifa. NÚ er
allt prentað, hvort sem er. Þess vegna
voru báðir fegnir, þegar hann sagði upp."
Ég fór nú að verða vongóður um, að
strákurinn minn stæði sig vel í G. A. ,
en þótti tryggara að spyrja:
"Hjálmar minn Ólafsson og ólafur
Einarsson og séra Björn töluðu allir
ágætle^a dönsku. Eitthvað er nú lært í
þvi máli? "
"já - eitthvað - annars er mest kennd
danska með því að nemendur eru látnir
hafa heita kartöflu upp í sér og babbla
svo eins hratt og þeir geta. Stundum
er þetta haft sem kappraun á dansæfing-
um og þá æfa sig allir á því heima.
Það er fín æfing í dönsku. Þessir
gömlu kennarar ætluðu aldrei að geta
lært þessa nýju aðferð og fengu því frí
til náms í íþróttinni erlendis. "
Ég færi sennilega að hugsa eitthvað á
þessa leið :
"Þetta er líklega orðinn skóli, sem
frúnni myndi líka. HÚn er öll í nútíma-
móðnum og strákurinn á að alast upp
eftir tízkublöðum frá Dior. "
En vegna þess, að nýi skólastjórinn
mun tala mjög mikið á annan veg en
gamli skólastjórinn minn, sem talaði
bókmál, mun ég spyrja :
"Þið kennið mikið í íslenzku, eða
kennið þér hana með Gunnari og Er-
lendi? "
"Já - ég kenni hana mest og kenni
hana mikið. Þeir Gunnar og Erlendur
voru hættir að skilja málið og skildu
ekki orð eins og kall, sem hét einu
sinni króna. Gæja og pæju kölluðu þeir
pilt og stúlku, og aðeins einstaka sinn-
um sagði Gunnar "Skvísan mín, " en
lang oftast ungfrú. Ég átti ekki spíru,
þegar þeir voru að lesa upp það, sem
stóð á prenti fyrir framan þá og sögðu
nemendum að prenta þetta á ritvélarnar
sínar. Það er víst nóg til af þessum
stafsetningarbókum, þótt þær séu ekki
framleiddar hér í fjöldaframleiðslu og
það er nóg framboð að prenturum.
Þeir fóru því að grúska I þessum
gömlu húðpappírum eða skinnaskjölum,
sem komu frá Kaupmannahöfn eftir að
fslendingar unnu stríðið við Bretana.
Danirnir þorðu ekki í "fighting" við
okkur eftir það - skilurðu - ? "
"Já, ég skil það, " mun ég segja,
"við eigum líka svo ágæta nýmóðins
skóla, núna - ha, ha".
Já, ef þetta ætti nú allt saman eftir
að gerast á þennan veg, þá væru nokkr-
ir skólafélaga minna ánægðir. Þá yrði
G. A. eins og þeir vilja hafa hann núna.
En þá vaknar líka spurningin - hvernig
vilja synir þeirra, að skólinn sé, þegar
þeir koma hingað ?
Eins og það er gott að geta breitt
yfir sig sængina á kvöldin og sofnað
frá amstrinu eftir daginn, þá væri líka
gott að geta breitt yfir sig græna torfu,
ef framtíð skólans yrði á þá leið, sem
þeir myndu óska.
Skussi.