Blysið : skólablað Gagnfræðaskóla Austurbæjar - 01.12.1959, Blaðsíða 12

- 12
MATREIÐSLA
ÞAÐ er laugardagur. Klukkan er sjö,
og hinn hataði hljóðabelgur, vekjaraklukk-
an, hefur upp raust sína.
Hálfsofandi teygi ég mig eftir henni og
þagga niður í henni. Því næst fæ ég
mér smálúr, þangað til að móðir vor
kemur og minnir mig á klukkuna.
Það, sem næst gerist, er það, að ég
fæ taugaáfall, set hraðamet í því að
klæða mig, drekka og setja draslið mitt
niður I tösku. Því næst flýg ég x hend-
ingskasti út og hef kapphlaupið við stræt-
isvagninn. Það stenzt á endum, ég rétt
næ honum, draslast upp í hann og næli
mér í sæti.
Á næstu stöð kemur bekkjarsystir mín
inn í vagninn. Við erum of syfjaðar til
að mega mæla, svo að vér þegjum þang-
að til að vér erum komnar að Frakka-
stíg. Þá yfirgefum vér vagninn og písl-
argangan hefst, og þar er svo sannar-
lega "urð og grjót upp í mót".
Með lafandi tungu eygjum vér loks
G.A. Nokkrar af vorum ástkæru bekkj-
arsystrum eru mættar, náfölar og syfj-
aðar. Vér hefjum hávært rifrildi um
það, hver okka sé syfjuðust og hættum
ei fyrr en einhver er svo gáfuð að
minna oss á tímann.
Vér flýtum oss að setja á oss ein-
hverja hvíta druslu, sem á að nefnast
kappi, svuntu með fitublettum og hend-
umst til eldhússins.
í næsta hálftíma erum vér fræddar
um næringarefnafræði. Vér fáum oss
smá hænublund, þar til að fyrir eyrum
vorum hljómar svohljóðandi setning :
"Og vinnið nú hljóðlega. "
Vér rjúkum af stað. Það glamrar í
pottum og vér hrópum : "Kennari, hvar
eru sítrónurnar ?" - "Kennari, hvar eru
25 grömm á viktinni?" - "Kennari !
Hvernig á að gera þetta?" o.s.frv.
Sem sagt, þvílík kyrrð !
Ég átti því láni að fagna að fá að
baka. Skyndilega heyrist stuna í næsta
bás. Vér hröðum oss þangað, þar sem
ein stelpan stendur náföl, og fyrir fótum
hennar liggja fórnarlömbin, tvö egg.
"Almáttugur, hvað á ég að gera,
stelpur?" Vér stöndum ráðalausar, þar
til mér hugkvæmist nokkuð.
"Taktu þau upp. " Fljóttií einu
hendingskasti er tveim eggjum smyglað
til eggjaböðulsins og vér hröðum oss á
brott.
Ég er að hamast við að hræra kökuna
mín , þegar oss berst til eyrna brot-
hljóð, og samfara því stunur og afsakan-
ir, en af slíkum smáatburði skiptum vér
oss ekki.
Næst er lagt á borð og vér setjumst
að snæðingi. Hjá einum flokknum er
vatnskannan á fleygiferð allan tímann.
Kennarinn spyr, hverju þetta sæti, en
fær þá skýringu, að það sé svo einkenni-
legt bragð af grænmetisjafningnum.
Kennarinn lítur á jafninginn og því næst
Frh. á bls. 21.