Bænavikan - 17.11.1956, Síða 3

— 3 —
ill máttarvöld geta útrýmt sálarfriði hans.
Öll loforðin í orði Guðs, kraftur guðlegrar
náðar og öll hjálparráð Jehóva eru trygging
fyrir endurlausn hans. . . . Hvaða æðri mátt
getur maðurinn óskað sér fremur, — að verða
tengdur Guði? Vanmegna og syndugur hefur
maðurinn þau forréttindi að fá að tala við
skapara sinn. Við megum segja þau orð, sem
ná hásæti einvaldsherra alheimsins. Við meg-
um tala við Jesúm á leið okkar, og hann segir:
,,Ég er þér við hægri hönd.“s
Fyrir trú á Krist má leiðrétta hvern lund-
ernisgalla, hreinsa burt sorann og þroska
hvern hæfileika.9
Barátta og herganga.
Helgun Páls var árangur stöðugrar innri
baráttu. Hann sagði: „Eg dey daglega.“ Á
hverjum degi stríddu þrár hans og vilji gegn
vilja Guðs, án þess að láta undan laut hann
vilja Guðs, þótt hann yrði að krossfesta sitt
eigið eðli.
Guð leiðir fólk sitt skref fyrir skref. Líf
hins kristna er barátta og herganga og það
er ekkert lát á þeirri herferð. Það verður að
halda áfram með þolgæði og með stöðugri við-
leitni tekst okkur að vinna sigur á freistingum
Satans.10
Það verður að skilja hin kristilegu vísindi
til fulls— vísindi sem er svo mikið dýpri, um-
fangsmeiri og æðri en öll önnur mannleg vís-
indi eins hár og himinninn er yfir jörðinni.
Hugann verður að temja, þroska og mennta,
því að við eigum að vinna verk fyrir Guð á
þann hátt, sem ekki samrýmist meðfæddum
tilhneigingum okkar. Oft verður að hafna
menntun og uppeldi heillrar mannsævi, svo að
maðurinn geti lært í skóla Krists. Við eigum
að læra að vera staðföst í Guði og temja okkur
þann hugsanagang, sem gerir okkur mögulegt
að sigrast á freistingu. Við verðum að læra að
líta upp á við. Við skiljum meginreglur Guðs
orðs, meginreglur, sem eru eins háleitar og
himininn og umlykja eilífðina, með því að hafa
þær daglega hugfastar. Orð okkar, verk og
hugsanir eiga að vera í samræmi við þessar
meginreglur.
Hinar dýrmætu náðargjafir Heilags anda ná
ekki þroska á svipstundu. Hugrekki, sálarþrek,
hógværð, trú og óbifanlegt traust á mætti
Guðs til að frelsa vinnast fyrir margra ára
reynslu. Með helguðu líferni og með því að
halda sér að því, sem rétt er, innsigla Guðs
börn örlög sín.”
Helgunin er starf, sem gerist smám saman.
Pétur lýsir framför þess stig af stigi. „Legg-
ið einmitt þess vegna alla stund á að auðsýna
í trú yðar dygðina, en í dygðinni þekkinguna,
en í þekkingunni bindindið, en í bindindinu
þolgæðið, en í þolgæðinu guðræknina, en í
guðrækninni bróðurelskuna, en í bróðurelsk-
unni kærleikann. Því að ef þér hafið þetta til
að bera og farið vaxandi í því, munuð þér ekki
verða hirðulausir um þekkinguna á Drottni
vorum Jesú Kristi né ávaxtalausir í henni. . . .
Kostið þess vegna því fremur kapps um, bræð-
ur, að gjöra köllun yðar og útvalning vissa;
því að ef þér gjörið þetta, munuð þér ekki
nokkru sinni hrasa; því að á þann hátt mun
yður ríkulega veitast ingangur í hið eilífa ríki
Drottins vors og Frelsara Jesú Krists.“12
Þegar við horfum á sólaruppkomu, sjáum
við hvernig dagurinn fæðist smátt og smátt á
himni og jörð. Dagsbirtan eykst þar til sólin
birtist, eftir það verður ljósið stöðugt sterkara
og skærara, þar til það nær hámarki sínu í
hádegisljómanum. Þetta er fögur lýsing og
dæmi um það hvernig Guð villi að þroski
barna sinna sé, svo að kristileg reynsla þeirra
verði fullkomin. Þegar við göngum dag eftir
dag í ljósi, sem hann sendir okkur og hlýðum
fúslega kröfum hans, eykst reynsla okkar, þar
til við náum vaxtartakmarki manna og kvenna
í Kristi Jesú.13
Byrjtmin er í heimilinu.
Starf helgunarinnar hefst í heimilinu. Þeir,
sem eru kristnir innan heimilisins, eru það
einnig utan þess. Það eru margir, sem vaxa
ekki í náðinni, vegna þess að þeir rækta ekki
með sér heima-trúarbrögð. Gagnrýnisandi og
leit að göllum í fari annarra ætti ekki að eiga
sér griðland í heimilinu. Heimilisfriðurinn er
of helgur til þess að slíkt ætti að fá að eyði-
leggja hann. Kristur segir: „Af orðum þínum
muntu réttlættur og af orðum þínum muntu
fyrirdæmast. „Tálgáfan var gefin, til þess að
hún væri öllum til blessunar. Góð og uppörv-