Heimili og skóli - 01.08.1968, Side 20

lengi öfundaraugum á lítið leikfang, sem
einn af félögum hans hafði keypt sér. Ég
gat ekki stillt mig um að benda honum á,
að svona leikföng gæti hann einnig keypt
sér, ef hann kynni að spara. Stanislaw
kinkaði bara kolli. Á jólunum söfnuðust
öll börnin saman umhverfis jólatréð í dag-
stofunni og fengu þær gjafir, sem við höfð-
um útbúið handa þeim, og þau höfðu
keypt hvort handa öðru. Þarna sat Stanis-
law og leit á gjafimar, sem hin börnin
fengu. En litlu síðar gekk hann út úr stof-
unni og þegar hann kom inn aftur var
hann með bögglaðan pappírspoka í hend-
inni, sem hann fékk J'oyce með miklum
alvörusvip og sagði: „Við gætum þá
kannski boðið einum enn frá okkar flótta-
mannabúðum hingað yfir um til okkar.“
Joyce opnaði pokann og taldi úr honum
21 krónu. Það var ein króna fyrir hverja
viku, sem hann hafði dvalið í Englandi!
EKKI FLEIRI FLÓTTAMENN
Það sæði, sem Joyce sáði umhverfis sig
af góðleik og kærleika, féll ekki í grýtta
jörð. Dag einn kom hópur af ungum stúlk-
um og sýndu henni blaðaúrklippu um ensk
börn, sem bjuggu í stofnun, sem ætluð var
heimilislausum fjölskyldum. „Við vissum
ekki,“ sögðu þær, „að það væru einnig til
ensk börn sem ættu við sömu kjör að búa
og við áttum áður. Okkur langar til að
hjálpa þeim.“ Og öll börnin samþykktu að
halda jólaskemmtun og bjóða þangað 30
af þessum heimilislausu börnum. Þegar
einn af þessum litlu gestum þakkaði fyrir
þetta boð, sagði ein Ockendenstúlkan:
„Það erum við, sem eigum að þakka ykk-
ur fyrir. Nú finnum við ekki til þess leng-
ur, að við séum flóttabörn.“
En svo kemur að því, að þessi börn, sem
64 HEIMILI OG SKÓLI
nú eru orðin unglingar, yfirgefa Joyce
Pearce. Sum þeirra fara í æðri skóla eða
háskóla til að sérmennta sig. Aðrir fá
kennarastöður í hagnýtum fræðum. Aðeins
örfá af þessum flóttamannabörnum hafa
ekki getað samlagazt samfélaginu, þegar
þau uxu upp. Enn önnur hafa snúið aftur
til heimalands síns til að vinna þar eða
staðfesta ráð sitt. Halusia, unga pólska
stúlkan, sem opnaði fyrir mér dyrnar,
fyrsta daginn, sem ég var í Ockenden, er
nú húsmóðir í Englandi. Hún er sem sé
gift mér fyrir rúmum þremur árum!
Ookendén Venture er alltaf full setin.
Þar eru alltaf um 300 börn á heimilunum.
En þeim fer fækkandi ár frá ári, þegar hag-
ur flóttamannanna í Evrópu batnar og búð-
unum í Austurríki og Þýzkalandi var lok-
að. En það hefur orðið til þess, að Joyce
hefur leitað á öðrum stöðum eftir börnum,
sem þurftu á hjálp að halda.
Þegar Kínverjar, af miklu miskunnar-
leysi, réðust á Tíbet og bældu þar niður
uppreisnina árið 1959, varð henni hugsað
til barnanna í hópi þeirra 80.000, sem
flýði land, einkum til Indlands og Neapel.
Hún útvegaði sér peninga og flaug til Ind-
lands, þar sem hún stofnaði heimili handa
75 flóttamannabörnum, einnig stofnaði
hún þrjá skóla í norðurhéruðunum.
Joyce Pearce er alltaf hin sama yfirlætis-
lausa konan eins og þegar ég sá hana fyrst,
þegar hún var að reyna að hengja upp
gluggatj öldin. Þó að mér þætti þá, sem
hún væri ekki til mikilla stórræða, er hún
þó sterkasta konan, sem ég hef nokkru
sinni þekkt. Og þennan kraft sækir hún í
þá óbifanlegu sannfæringu, að við meg-
um aldrei „ganga fram hjá særða mann-
inum“. Ockenden Venture mun alltaf
gnæfa eins og minnismerki yfir þessari
hugsjón. H. J. M. þýddi.