Heimili og skóli - 01.08.1968, Blaðsíða 27

Kannski myndi ég bíða þangað tiil við
værum gift. Já, ég held, að ég myndi
bíða.“
„Hvers vegna?“
Hún hugsaði sig um litla stund, en á
meðan fæ ég hina, yngstu dóttur mína,
hægláta og hugsandi, til að segja sitt álit.
„Éjg held, að það sé komið undir hverri
einstakri stúlku. Eg held, að ég vilji ekki
nota p-pilluna. Mér þætti þá, sem ég væri
að taka fram fyrir hendurnar á einhverju
lifandi.... lifandi veru.“
Ég veit, hvað hún á við. Hennar réttu
foreldrar eru amerískur hermaður og
japönsk kona. Fjögur yngstu kjörbörn
mín exu öll börn amerískra hermanna, en
mæður þeirra eru Asíukonur. Mér er það
fyllilega ljóst, að hvert barn á heimtingu
á að fæðast inn í góð heimili, þar sem
bæði faðir þess og móðir eru hamingju-
söm. P-pillan freistar þeirra ekki.
„En hvað sem aðrir gjöra, er spurningin
um það hvört það sé rétt eða rangt að taka
p-pilluna. Þetta vil ég gjarnan fá að vita.“
„Við vitum ekki, hvað er rétt eða rangt,
nema bara fyrir okkur sj álfar,“ segir sú
fjörlega.
Lengra kemst ég ekki með þær. Þær
geta ekki sagt mér meira en þær þegar hafa
gert.... ekki að minnsta kosti enn þá.
Ég sit aftur alein með hugsanir mínar.
Takmarkið með p-pillunni er að gera
kynferðislegar aðstæður „öruggar“ hvort
sem maður er giftur eða ekki giftur. En að
gera aðstæðurnar „öruggar“ er að koma í
veg fyrir getnað. Höfuðröksemdir mínar á
rnóti kynferðislegum afskiptum fyrir
hjónaband, halfa verið þær, að þau fela
alltaf í sér þá hættu, að börn fæðist, sem
ekki var óskað eftir. — — — En nú er
p-pilla hérna. Ef einhver stúlka tekur hana
reglulega, þarf hún ékki að óttast að hún
ali óvelkomið barn.
En ber að skilja það svo, að hún beri
ekki lengur neina ábyrgð?
Mikilvægasta boðorð hins nýja siðgæðis
verður að vera, að hið nána samhand karls
og konu má ekki misnota til að svala lík-
amlegum girndum. Ef hið kynferðislega
samfélag hefur á öðrum stöðum verið not-
að þannig, að það tengir ekki karl og konu
innilegum vináttu- og trúnaðarböndum,
þá hefur hjónabandið, sem stöðugt er það
lífsform, er Veitir okkur mesta gleði og
lífsfylling, misst gildi sitt.
Hér verð ég að nema staðar andartak,
því að hin unga gifta dóttir mín er að
koma inn í stófuna. Hún á sjálf fimm
böm og er yfirleitt trúnaðarvinur hinna
táningastúlknanna minna.
„Lestu fyrir mig eitthvað af því, sem
þú ert að skrifa,“ sagði hún.
Ég geri það eins og hver önnur hlýðin
móðir. Hún hlustar með eftirtekt á hvert
orð. Hún er greind og hefur skýran heila.
Hún er hvorki hrædd við að lofa né lasta.
Þegar ég ’hef lotkið lestri mínum, segir
hún:
„Þú hefur ekki skrifað neitt um hina
eiginlegu ástæðu fyrir þvi, að stúlkurnar
fá p-piMuna í hendur. Sannleikurinn er sá,
að nútíma foreldrar skipta sér harla lítið
af börnum sínum. Þeir spyrja ekki hinar
stálpuðu dætur sínar, hvert þær ætla að
fara á kvöldin, eða hvert þér séu að fara,
og með hverjum þær séu að fara, eða segja
þeim hvenær þær þurfi að vera komnar
heim. En hvað ég þekki vel þessar mæð-
ur.... Þær hafa svo mikið að hugsa og
gera fyrir sig sjálfar, alla sína smámuni,
öll sín gestalboð, alar sínar vinkonur, að
þær útvega heldur dætrum sínum p-pill-
una. Og dæturnar vita þetta.“
HEIMILI OG SKÓLI 71