Heimili og skóli - 01.08.1968, Blaðsíða 30

„Geturðu það? Nei, til þess ert þú allt
of lítill.“
„Það gerir ekki svo mikið til. Maður
þarf ekki að vera mjög stór til að höggva
eldivið,“ sagði hann.
„Sumir stóru strákarnir höggva eldivið-
inn ekki vel. Eg hef hö'ggvið mikið af
eldivið á barnalheimilinu."
„Jæja, þá. Þarna liggur öxin. Reyndu
bara.“
Ég hélt áfram að skrifa og hann fór að
höggva eldiviðinn. Ég hlustaði á hin hátt-
bundnu axarhögg í fyrstu, en svo gleymdi
ég drengnum, því að brátt urðu axarhögg-
in svo hversdagsleg eins og heils dags
rigning.
Ég hugsa, að það hafi liðið hálf önnur
klukkustund þangað til ég heyrði fótatak
drengsins aftur fyrir utan dyrnar.
„Nú þarf ég að skreppa heim og borða
kvöldmatinn," sa'gði hann. „Ég get komið
aftur í fyrramálið.“
„Ég verð fyrst að greiða þér fyrir það,
sem þú ert búinn að vinna,“ sagði ég og
hugsaði um leið, að ég yrði að fá mér
stærri dreng. Við urðum samferða út um
hakdyrnar og gaf þá að líta gríðarstóran
hlaða af eldivið, sem pilturinn hafði
höggvið og gengið vel og snyrtilega frá.
„Þú ert búinn að höggva e'ns mikið og
fullorðinn maður 'hefði gert,“ sagði ég.
„Þetta er fallegur hlaði.“
Nú leit ég í fyrsta skipti á drenginn. Hár
hans bar sama lit og þroskaður maís o'g
augun.... þau voru eins og regnþrungin
ský á himninum yfir fjöllunum, grá að
lit með einkennilegu, bláu bliki.
„Ég þakka þér fyrir,“ sa'gði ég og rétti
honum tvær krónur.
Hann leit á mig, en síðan á peninginn
og það leit út fyrir að hann vildi segja eitt-
74 HEIMILI OG SKÓLI
hvað, en hann gat það ekki, sneri sér við
og gekk burt.
Snemma næsta mogun vaknaði við
axanhögg fyrir utan kofann, en hljóðið
var enn svo reghibundið, að ég sofnaði
brátt frá því aftur. Þegar ég kom á fætur,
var drengurinn farinn, en stór og snyrti-
legur eldivaðaiihlaði stóð úti í garðinum
utan við dyrnar. Hann kom aftur, þegar
Skóla var lokið þennan dag og hélt vinnu
sinni áfram þar til kominn var tími til að
hverfa heim á bamalheimilið aftur.
Hann hét Jerry og hafði verið á barna-
heimilinu síðan hann var fjögurra ára. Ég
sá hann fyrir mér sem fjögurra ára snáða
með sömu alvarlegu grábláu augun og
sama sjálfstæðið. Kannski enn þá óbifan-
legra. Það er eitfchvað í ætt við hugrekki,
en það er meira en það.-------------Það er
líka heiðarleiki.
Dag nokkurn brotnaði axarskaftið. Jerry
sagðist geta fengið það lagfært á vinnu-
stofu barnaiheimilisins. Ég sótti inn nokkr-
ar krónur til að greiða viðgerðina, en
hann vildþ ekki taka við þeim.
„Ég skal greiða þetta,“ sagði hann. „Það
var ég, sem braut skaftið vegna þess að
ég hjó klaufalega í það skipti.“
„En það gefcur enginn höggvið nákvæm-
lega rétt í hvert skipti,“ sagði ég. „Það
hefur ’hl'otið að vera einhver galli á skaft-
inu.“
Þá fyrst tók hann við peningunum.
Hann tók ekki nærri sér að kannast við
mistök sín. Hann trúði á hinn frjálsa vilja
oo- kaus að vinna öll sín verk af samvizku-
O
semi. Ef hann gerði eitthvað rangt, tók
hann á sig ábyrgðina.
Hann gleymdi ekki að sinna smámun-
unum. Hann hafði á þeim vakandi athygli
eins og þeir einir geta, sem hafa stórt
hjarta. Hann tók einu sinni eftir lítilli