Heimili og skóli - 01.08.1968, Síða 32

hvernig var sú kona og móðir gerð, sem
gat kastað frá sér þessum litla og veik-
hyggða dreng? Hún hafði þó fætt hann í
heiminn. Hann var af hennar holdi og
hlóði.
„Hefurðu séð hana, Jerry? Séð hana
nýlega?“ spurði ég.
„Eg heimsæki hana á hverju sumri. Hún
gerir mér boð um að koma.“
Mig langaði til að hrópa: „Hvers vegna
hýrð þú þá ekki hjá hennl? Hvernig stend-
ur á því að hún getur sent þig frá sér
aftur?“
„Hún kemur hingað frá Manville jafn-
skjótt og hún hefur tíma til þess. Hún hef-
ur þar ekkert starf lengur.“
Andlit hans ljómaði í bjarmanum frá
eldinum. „Hún ætlar að gefa mér bvolp,
en það er ekki hægt að leyfa dreng að hafa
hvolp hér. Manstu eftir fötunum, sem ég
var í á sunnudaginn?“ Hann sagði þetta
með auðsýnu stolti. „Mamma gaf mér þau
á jólunum. Og á jólunum þar á undan. ...“
Nú dró hann andann djúpt.... „sendi
hún mér hjól'skauta. . . . Hinir drengirnir
fá stundum að reyna þá.“
Jæja, hún hafði þá ekki alveg gleymt
honum.
„Peningana, sem þú gafst mér, þegar ég
leit eftir Mick, ætla ég að nota til að kaupa
hanzka handa móður minni.“
Ég hataði hana. Fáta:kt eða ekki fátækt.
Það voru til aðrar lífsnauðsynjar en mat-
ur. Sálin gat so'ltið engu síður en líkam-
inn.... Hann ætlaði að nota tíu krónurn-
ar sínar til að kaupa handa henni hanzka,
og þarna bjó hún í Manville og gerði sig
ánægða með að senda honum hjólskauta
í jólagjöf....!
„Henni þykir gaman að eiga hvíta
hanzka,“ sagði hann. „Heldurðu að ég fái
þá fyrir tíu krónur?“
76 HEIMILI OG SKÓLI
„Já, það hekl ég,“ sagði ég.
Við töluðum ekki meira um móður
Jerrys. Þessi staðreynd, að hann skyldi
eiga móður, losaði mig við þann sársauka,
sem ég bar í brjósti hans vegna. Hann var
sem sé ékki einstæðingur í heiminum.
Þetta kom því mér ekkert við.
Hann kom á hverjum degi og vann öll
smávik, sem þurfti að vinna. Það var nú
farið að kólna í veðri og ég bað hann oft
að koma inn í hlýjuna. Hann lagðist þá á
gó'lfið fyrir framan ofninn og hélt hand-
leggnum um hundinn. Þarna láu þeir
vinirnir og smádottúðu og biðu þess, að ég
lyki við vinnu mína.
Stundum léku þeir sér úti í kjarrinu.
•--------Svo kom dagurinn, er ég ætlaði
að fara.
„Þú hefur verið góður vinur minn,
Jerry,“ sagði ég. „Ég mun sakna þín og
það gerir Mick einnig. Ég legg af stað í
fyrramálið.“ Hann svaraði þessu engu, en
gekk þögull burt.
Ég bjóst hálft í hvoru við, að hann
myndi koma næsta morgun, en hann kom
ekki. Seinna um daginn gekk ég upp á
barnaheimilið með lyklana, sem ég ætlaði
að afhenda frk. Clark.
„Vilduð þér svo ekki gjöra svo vel og
kalla á Jerry, svo að ég geti kvatt hann?“
„Ég veit ekkert, hvar hann er,“ sagði
ftk. Clark. Ég er hrædd um, að honum
líði ekki rétt vel. Hann borðaði engan há-
degisverð. Einn af drengjunum sá, að hann
gekk upp brekkuna og inn í skóginn.“
Þetta var eins konar léttir fyrir mig....
ég þurfti þá ekki að kveðja hann. „Ég
ætlaði eiginlega að tala við hann um móð-
ur hans. Já, ég ætlaði að fá að vita hvers
vegna hann er héma. En ég er því miður
orðinn nokkuð seinn fyrir með þetta.
Hérna eru nokkrar krónur. Kannski þér