Heimili og skóli - 01.08.1968, Blaðsíða 43

sjúkdómur, eða talaði um það við hann,
að þau skyldu sameiginlega reyna að hjálpa
föðurnum. Hún lokaði heldur öllum leið-
um til frekari umræðna og aðgerða. Það
var ekki furða þótt drengurinn færi að
gráta, þegar Ihann sagði mér þetta. „Mér
finnst þetta einkennileg aðferð til að segja
mér, að faðir minn sé orð’.nn drykkjumað-
ur!“
Hann lærði snemma, að lífið er fullt af
vandamálum, en hann var of ungur til að
ráða fram úr þeim einn.
í þriðja lagi verðum við að reyna að sj á
vandamálin fyrir og ta'ka á þeim eins og
við kunnum bezt. Allir fulltíða menn kom-
ast fyrr eða síðar í þá aðstöðu að missa
einhverja af sínum nánustu ættingjum, og
þó höfum við ríka tilhneigingu til að leyna
dauðanum fyrir börnum okkar. Afi minn
dó, þegar ég var átta ára. Foreldrar mínir
reyndu að hlífa mér við óþægindunum af
þeim missi með því að segja mér ekki frá
því. Þeir sögðu mér, að a'fi hefði farið í
langa ferð. Hann hafði þó ekki kvatt mig
— hann skrifaði mér ekki og 'hann kom
e’kki aftur. Við töluðum aldrei um hann, og
það stóðu engar myndir af honum neins
staðar lengur. Þegar ég lo'ksins skildi, að
hann væri dáinn, grét ég með sjálfri mér
en sagði það engum. Því að dauðinn hlaut
að vera óttalegur, þegar ekki var hægt að
tala um hann.
Elzti sonur minn var á sama aldri, þegar
áfi hans dó, en við lofuðum honum að
koma með til jarðarfararinnar. Nú eftir
sex ár man hann vel öll þau fallegu orð,
sem töluð voru við jarðarför hins elskaða
afa. Hann grét auðvitað þann dag, eins og
við hin. Við sameinuðumst í sorginni eins
og við Vorum vön að sameinast í gleðinni.
En við hjálpuðumst líka að við að finna
beztu myndina af afa og hengja hana upp
á hinn rétta vegg. Við töluðum oft um afa
um þessar mundir.
Loks «etum við séð svo um, að börnin
O 7
flýi ekki frá öllum erfiðleikum, sem þau
Ikunna að mæta. Stundum er þetta 'kannski
ekki annað en heimsókn hjá tannlækni,
kannski tímar í orgelleik, sem þau vilja
losna við. Stundum getur það líka verið
eitflhvað erfiðara. Dóttir frænku minnar,
sex ára gömul telpa, tók fyrir nokkrum
dögum pákka a'f tyggigúmmí af húðar-
borði í næstu sælgætisbúð. Þegar móðir
hennar komst að þessu, sagði hún v’.ð dótt-
ur sína: „Veiztu það, Alice, að það getur
vel verið að sum börn hakli, að þau megi
ta'ka úr búðum, það sem þau langar til. En
það er ljótt að gera það. Frú Jo'hnsen, sem
á búðina, hefur sjálf greitt þetta tyggi-
gúmmí, og hún gerir ráð fyrir að fólk
greiði henni fyrir það, ef það vill fá það.
Þú verður því að skila tyggiigúmmíinu
aftur.“
Auðvitað fannst Alice ekkert skemmti-
legt við það, að fara áfíur með tyggigúmmí-
ið, en móðir 'henanr gekk með henni þang-
að og á leiðinni útskýrði hún fyrir henni,
að frú Jdhnson myndi alls ekki verða reið,
jáfnvel þótt hún hefði gert rangt, en hún
myndi skilja þetta. Svo gekk hún inn í
búðina og hélt handleggnum um herðarn-
ar á Alice litlu, og henni tókst, með nokkr-
um erfiðismunum þó, að skila tyggigúmmí-
inu aftur með ófurMtilli afsökunarheiðni.
Þegar Alice verður orðin fulltíða kona
er hún undir það búin, að Mfið hefur sín-
ar góðu og miður góðu 'hMðar. Hún mun
læra að taka tillit til annarra manna. Og
hún mun um fram allt vita hvernig hún á
að bregðast við erfiðleikum Mfsins í stað
þess að flýja frá þeim.
H. J. M. þýddi.
HEiMILI OG SKÓLI 87