Heimili og skóli - 01.08.1968, Síða 45

stundastarfið heima svo vel, að þar verði
engir, eða helzt sem minnstir bláþræðir á.
Ef það er ekki gert, er hætt við að gamla
andvarpið komi: „Hvað á ég að gera,
mamma?“
Ef barnaherhergi er á heimili er þetta
allt miklu auðveldara. Þá er íhægt að ganga
frá hverjum 'hlut á sínum stað og. grípa til
hans, þegar þörfin kallar, og spurningin
mikla dynur yifir: „Hvað á ég að gera,
mamma?“ sem engin góð móðir getur
daufheyrzt við.
Þar þarf að velja og hafa skipti. Velja
eitthvað, sem ekki hefur verið í umferð
nýlega. Það er líka gott, ef mikið er um
leikföng, að taka nokkuð af íþeim alveg úr
umferð og láta þau svo koma fram síðar.
Þá verða þau aftur eins og ný. Vandinn er
sá að láta börnin aldrei hafa of mikið af
leikföngum, aldrei svo mikið, að þau verði
leið á þeim, eins og oft á sér stað um jól-
in og iá afmælum. Hóf er bezt á hverjum
hlut. 011 ofmettun er hættuleg, en það er
einmitt sjúkdómur, sem við á vestrænum
löndum megum vara okkur á.
Það er oft mikið annríki í leikfanga-
landi, ef vel tekst með val á leikföngum,
og börn’n ei.ga ímyndunarafl til að sjá allt-
af einbverjar nýjar hliðar á leikföngunum
sínum, þótt þau séu óbrotin. En óbrotin
þurfa þau um fram allt að vera. Börnin eru
líka oft þreytt eftir langan leikdag — eða
eigum við ekki iheldur að segja starfsdag,
því að starf og leiikur rennur saman í eitt
hjá ibömunum. Það er oft orðinn langur
vinnudagur, þó er aldrei farið fram á eftir-
vinnukaup. Sumar mæður halda að það sé
ekkert verkefni að stjórna leikjum barn-
anna. — Eða kannski eru það einhverjir
aðrir, sem ihalda það? Það er þó mikið og
margþætt verkefni, ef það er vel rækt og
þroskandi fyrir báða aðila. Mæðurnar
kynnast börnum sínum ihvergi betur en í
leik. Ef það ‘hvarflar einhvern tíma að
þessum mæðrum, að þær séu með þessu að
ala börnin sín upp, er það sannarlega sann-
mæli.
Það er nokkur vandi að velja leikföng
nú á tímum, þar sem svo mikið berst af
þelm á markaðinn, en eina tegund leik-
fanga ber að fordæma. Það eru hernaðar-
leikföng, svo sem byssur, skriðdrekar og
önnur slík tæki, sem ibeinlínis eru notuð í
hernaði, sömuleiðis tindátar. Engir for-
eldrar ættu að gefa drengjum sínum slík
leikföng. Það er samt nóg af ofbeldis-
hneigð iQg hemaðaranda í heiminum, þótt
ekki sé verið að ýta undir ihann. Það er
alltaf einhver vottur af ofbeldishneigð hjá
drengjum, hneigð ihins sterka til að sýna
mátt sinn, sem þarf að fá útrás. Það er
betra að leyfa drengjunum að fljúgast á
við og við, svo að kraftarnir fái utrás.
Glíman er hentug íiþrótt til að iðka drengi-
legan leik við andstæðing.
— Svo líður leikdagurinn að kvöldi.
Takið þá ekki leikföngin fyrirvaralaust af
börnunum. Gefið Iþeim tíma til að safna
þeim saman, og gefið þeim tíma til að ljúka
við leikinn, ef þau eru í miðjum lei’k. Það
borgar sig að allir ihætti sáttir við lífið.
Börnin vita, að þau þurfa að hætta leikj-
um sínum og fara að sofa. Þarna eiga eng-
ar kaldar fyrirskipanir við. Til þess að dag-
urinn endi vel, þarf að koma einhver ró-
andi tþáttur í lokin. Til þess er sagan ágæt-
lega fallin. Það gerir ekkert til þótt hún
hafi oft verið sögð áður. Ég þekki nokkrar
mæður, sem segja börnum sínum sögu á
hverju kvöldi, eða lesa hana fyr’.r þau.
Þetta er góður siður. Þegar sagan hefur
lægt allar öldur og friður hefur færzt yfir
litlu andlitin, er gott að enda með stuttri
bæn. H. J. M.
HEIMILI OG SKOLI 89