Þingtíðindi Alþýðuflokksins - 16.11.1984, Síða 64

Þegar auðhyggjumenn segja að þjóðin hafi ekki efni á að
halda uppi velferðarríki með sameiginlegum sjóði, þá vilja
þeir að menn fái sömu þjónustu og að hún sé greidd úr eigin
vasa. Ef þetta yrði í reynd, þá hljóta hinir efnaminnstu að
verða útundan og fara á mis við þjónustu heilbrigðis- og
tryggingakerfis. Jafnaðarmenn telja hins vegar að allir eigi að
hafa sama rétt og sama kost í þessum efnum.
Þetta eru í hnotskurn dæmi um mismunandi mat á auð-
gildi og manngildi, sem sýna ljóslega andstæður í stefnum
jafnaðarmanna og auðhyggjumanna.
í íslenzku þjóðfélagi má nú víða sjá þess merki að áhrif
jafnaðarstefnunnar hafa dvínað og að félagslegt öryggi á í
vök að verjast og er á undanhaldi.
Afleiðingarnar blasa alls staðar við:
— Velferðarríki fólksins er að verða að velferðarriki fyrir-
tækjanna, þar sem almenningur greiðir sifellt hærri
gjöld fyrir félagslega þjónustu, en fyrirtæki og bankar
fá stöðugt meiri umbun frá hinu opinbera.
— Óréttlætið i tekjuskiptingunni hefur vaxið gífurlega
þannig að í raun má tala um tvær þjóðir i einu landi.
— Þrátt fyrir lengstan vinnudag launafólks á íslandi eru
meðallaun hér þau þriðju lægstu í Evrópu.
— Hver fjölskylda verður að geta treyst á tvær fyrirvinn-
ur,ef endar eiga að ná saman með nauðsynleg útgjöld.
Heimilin og samheldni fjölskyldna eru því undir miklu
álagi. Alvarlegir örðugleikar blasa við í lífsbaráttu ein-
stæðra foreldra.
— Á meðan laun hækka um 20,3%, hækka útgjaldaliðir
heimilanna um allt að 86%. Fórnir launafólks eru samt
einskis metnar og áfram skal vegið í sama knérunn.
— Fjármögnun til húsnæðismála er í algjöru uppnámi,
lánakjör til fólks sem er að eignast húsnæði er óviðun-
andi með þeim afleiðingum, að neyðarástand er að
skapast hjá mörgum íbúðarkaupendum og húsbyggj-
endum.
62