Úrval - 01.09.1968, Qupperneq 13

ROBERT BURNS OG JEAN
11
litla bændabýlinu í Ellislandi
sem var sannkallaður griðastaður.
Robert hafði að vísu ákveðið að
beita allri starfsorku sinni að bú-
störfunum og til þess að rækja
nýja tollþjónsembættið, sem hann
hafði verið skipaður í, en samt
urðu sum fegurstu ljóð hans ein-
mitt til á þessu tímabili friðar og
hamingju í lífi hans. Það var eins
og hjarta hans væri barmafullt.
Eitt þeirra er hið óviðjafnanlega
ástarljóð Til Jean. . . . „Ást mín
er sem rauð, rauð rós“. Hann hafði
unun af börnum sínum. Hann lék
sér við þau, las fyrir þau og hlúði
að þeim, áður en hann fór í rúm-
ið á kvöldið.
Og söngfuglsröddin hennar Jean
lét sannarlega til sín heyra þessa
daga! Hún geislaði af hamingju.
Hún vissi um velgengni Roberts í
Edinborg, og þetta gladdi hana.
Hann átti slíkt sannarlega skilið!
Hún vissi, að allar konur af öllum
stéttum voru veikar fyrir töfrum
þessa snjalla eiginmanns hennar,
og hún álasaði þeim ekki fyrir
það! Hún vissi um bréfin, sem
hann skrifaði þeim, og ljóð, sem
þær blésu honum í brjóst. En það
var hún, sem hann hafði kjörið
fyrir gagnrýnanda sinn. Henni
færði hann alltaf ljóðin til þess
að leita álits hennar ( henni, sem
gat aðeins skrifað nafnið sitt með
naumindum). Það var hún, sem
var móðir barnanna hans (eða
a.m.k. flestra þeirra). Það var hún,
sem deildi með honum sorgum,
þjáningu og hinni heitustu gleði.
Það var hún, sem elskaði hann með
órofa tryggð af öllu sínu hjarta.
Hann hafði sannarlega fundið
stúlku, sem elskaði hann jafnvel
heitar en trúi og tryggi hundur-
inn hans!
En hamingjudagarnir á Ellislandi
voru senn á enda. Robert var ekki
góður bóndi, og honum gekk því
illa búskapurinn. Svo fór, að þau
fluttust til Dumfries, þar sem hann
starfaði eingöngu sem tollþjónn.
Það varð margt til þess að íþyngja
honum, mistökin og erfiðleikarn-
ir í búskapnum, stöðugar sjálfsá-
sakanir hans, örvænting vegna
slæms fjárhags og andstyggð hans
á slíku ástandi, innbyrgð upp-
reisnarlöngun hans gegn sjálfs-
elsku, heimsku og græðgi þeirri,
sem olli „ómennskri framkomu
manna við meðbræður sína“. Það
var sem heilbrigður hugsunarhátt-
ur hans ruglaðist í ríminu við allt
þetta mótlæti, og því fór hann að
eyða sífellt fleiri stundum við
drykkju á kránum.
Eitt kvöldið fór hann á krána
að venju, og það var liðið nokkuð
á nótt, þegar eirðarleysi trygga
hundsins hans, hans Rovers, varð
svo óviðráðanlegt, að Jean fór með
honum út í kuldann. Þau héldu
af stað niður eftir þjóðveginum.
Þar rakst hún á Rob, þar sem
hann lá sofandi í köldum næðings-
stormi. Henni tókst að koma hon-
um heim, en hann iá rúmfastur í
nokkurn tíma á eftir, og hann náði
aldrei fullri heilsu aftur.
Hin trúa og trygga Jean reyndi
allt, sem hún gat, til þess að veita
honum heilsuna og hamingjuna að
nýju, en allt kom fyrir ekki. Hann
varð sxfellt daprari og beiskari, og