Úrval - 01.10.1968, Blaðsíða 120

118
ÚRVAL
náð í morfínbasann um borð í skip-
ið, og nú var hann í höndum efna-
fræðingsins, sem átti að breyta hon-
um í 50 kíló af hreinu heroini. 25
kíló af því magni tilheyrðu Levon-
ian. Þegar um fyrri viðskipti hafði
verið að ræða, hafði hann bara
selt Benucci sinn helming í Mar-
seille. En hann sagði nú, að fyrst
að hann ætlaði til Ameríku, lang-
aði hann auðvitað til þess að geta
selt sitt eigið, heroin í New York,
þar sem gróðinn væri miklu meiri.
Benucci virtist skemmt við að
hlusta á þessa uppástungu. „Og
hverjum mundirðu svo selja í Ame-
ríku?“ spurði hann.
„Hverjum þeim, sem þú stingur
upp á,“ svaraði Levonian.
„Aha!“ sagði Benucci með
ánægjuhreim í röddinni. „Það er
mjög mikilvægt, vegna þess að þú
veizt, hvað kemur fyrir þá, sem
byrja viðskipti upp á eigin spýtur.
Dag einn verða þeir of snjallir og
selja röngum manni, þ.e.a.s. spæjara
frá eituriyfjalögreglunni. — Og þá
...... er úti um þá!“
„Já,“ svaraði Levonian. „Ég
mundi aðeins selja þeim, sem þú
mælir með. Þér er óhætt að trúa
því, að ég mun standa við orð mín.“
„Og hve mikið mundirðu þá
borga mér fyrir þennan örugga við-
skiptavin, sem ég mundi útvega
þér“?
Þegar Levonian heyrði þessa í-
smeygilegu spurningu, hætti hann
alveg að hugsa um þann mögu-
leika að leika á Benucci. Hann
gerði sér grein fyrir því, að Ben-
ucci stóð honum miklu framar.
Hann var ekki aðeins fjármála-
maðurinn, sem lagði til fjármagn-
ið, heldur líka hugvitsmaðurinn,
meistarinn mikli, sem skipulagði
allt á bak við tjöldin.
„Það, sem þú mundir álíta sann-
gjarnt“, svaraði Levonian.
„Gott“! sagði Benucci og brosti
við. Hann hafði fylgzt nákvæm-
lega með viðbrögðum Armeníu-
mannsins, meðan á samtali þeirra
stóð. BBenucci áleit, að hann sjálf-
ur ætti að miklu leyti velgengni
sína þeim hæfileika sínum að
þakka, að hann kunni að velja
rétta menn til þess að vinna fyr-
ir sig. Eiturlyfjasala var mjög flók-
in viðskiptagrein, sem krafðist
jafnvel enn nákvæmari skipulagn-
ingar en lögleg viðskipti. Hann var
í sömu aðstöðp og framkvæmda-
stjóri stórs fyrirtækis, sem rekur
lögleg viðskipti. Hann varð að
velta einhverju af ábyrgðinni á
framkvæmdum yfir á helztu und-
irmenn sína. Hann gat ekki séð
um það allt sjálfur. Og í Ameríku
þarfnaðist hann mjög manns, sem
hafði bæði til að bera nægilegar
gáfur, lævísi og lipurð í framkomu
til þess að eiga viðskipti við kaup-
endur í Montreal, New York og
Mexíkóborg.
„Jú,“ svaraði Benucci, „það er
mögulegt, að þú fáir tækifæri til
þess að selja líka fyrir eigin reikn-
ing, ef þú ferð vestur. En þú getur
það aðeins með minni hjálp. Það er
miklu hættulegra vestra en hér.
Þar eru fleiri lögreglumenn á verði
og fleiri gildrur lagðar. Segðu mér
nú eitt. Hvernig ætlarðu að koma
vörunni til New York?“
„í bílnum mínum. Það er Simca.