Þjálfi - 01.04.1941, Síða 7

ÞJÁLFI
7
En er ég kom aftur út, var Gutti allur á
bak og burt, svo að' ég lét diskinn eiga sig.
Bjóst ég við, að Gutti myndi háma í sig af
honum,er hann kæmi auga á hann. En svo
varð þó ekki, því að um kvöldið, er ég kom
heim, var grauturinn ósnertur, en Gutti var
þó að vappa um rétt hjá. Er ég skrapp út
rétt á eftir, sé ég, að snúningadrengurinn
hefur komið með vagnhestinn heim. Vagn-
hestur þessi var notaður til aö flytja mjólk
fram á þjóðveginn. Var hesturinn að sötra
í sig grautinn hans Gutta, en Gutti ýlfraði,
skrækti og hljóp í kring í dálítilli fjarlægð.
En hesturinn var hinn rólegasti, þar til
hann var búinn með grautinn, og fór þá út
á tún að bíta gras. En Gutti var geðvondur
yfir því, að hann gat ekki unnt öðrum að
njóta þeirra gæða lífsins, er hann sjálfur
kæröi sig ekkert um, vegna þess að hann
vissi, að margt annað betra var til.
Anna Sœbjörnsdóttir.
(3rrasaferð
Sumarið 1940 var barnaheimili að Laug-
um í Þingeyjarsýslu. Það voru nærri því
hundrað börn þar. Einn dag var okkur sagt,
að við ættum að fara í grasaferð. Veður var
ágætt. Þaö hafði rignt dálítið áður en við
fórum, en það var hlýtt og gott að tína
fjallagrös. Þegar klukkan var að verða 1 y2,
og við höfðum lokið við að klæða okkur
heppilega í gönguferðina, fengum við mjólk
að drekka og lögðum síðan af stað. Við
gengum upp dálítið hátt fjall og hvíldum
okkur einu sinni á leiðinni. Þegar við vorum
komin upp, þá fórum við að tína. Þarna
var heilmikið af fjallagrösum. Útsýnið var
fallegt. Við sáum fjöllin í kringum Mývatns-
sveit og marga bæi í Reykjadalnum með
grænu túnunum í kring. Þegar klukkan
var að verða fjögur, þá flautuðu kennar-
arnir í okkur. Við söfnuðumst nú saman
Ræning’jar
á næsta grösnm
Þegar ég var búsettur í Kína, átti ég
heima í bæ, sem heitir Tengshow. Þar voru
engir aðrir útlendingar en foreldrar mínir
og við systkinin.
Sextíu km. frá Tengshow er stór verzl-
unarborg, sem stendur á bökkum Han-
fljótsins, og heitir Láhokow. í þessari borg
eru þrjár norskar kristniboðsstöðvar, og
þar var heimavistarskóli fyrir börn norsku
kristniboðanna. Við vorum í þessum skóla,
elzta systir mín og ég. Okkur þótti gaman
í skólanum. En mikið hlökkuðum við þó til
jólanna, því að þá fengum við að fara
heim.
Síðasta veturinn okkar í Kína voru svo
miklar ræningjaóeirðir, að allir héldu, að
við gætum ekki farið heim um jólin. Ræn-
ingjarnir tóku stundum mörg hundruð
fanga, og þá líka börn, og létu svo ríka
ættingja þeirra leysa þá út fyrir peninga.
En það varð þó úr, að við fórum, og það
gladdi okkur mjög. Við vorum alls sjö, tvæi
kennslukonur og fimm börn. Við leigðum
tvo vagna til ferðarinnar. Voru þrír múl-
asnar fyrir hvorum. Vegirnir voru slæmir.
Fyrsta daginn komumst við ekki nema til
þorps, sem heitir Lingjapa og er miðja
vegu milli Tengchow og Láhokow. Þar er
aukastöð frá kristniboðsstöðinni í Teng-
og settumst niður. Svo komu kennararnir
með brauð og kökur og gáfu okkur. Þegar
við vorum búin að borða, héldum við áfram
að tína. Svo fórum við heim. Við hlupum
niður brekkurnar á harðaspretti með grasa-
pinklana okkar. Þegar við komum heim, þá
var klukkan að verða sex. Það voru víst
allir vel matlystugir um kvöldið eftir fjall-
gönguna.
Hanna Arnlaugsdóttir.