Garður - 01.10.1945, Síða 24

22
GARÐUR
En þó að Bjarti hafi litizt vel á Rósu, þá er hjónabandið fyrst og
fremst nauðsyn vegna búskaparins. Enginn búskapur án konu. Þessu
er alveg öfugt farið um Ólaf. Fyrir Ólafi er hjónabandið eða nánar
til tekið Halla takmark í sjálfu sér. En til þess að geta öðlazt þetta
mikla hnoss, þarf hann að geta boðið upp á eitthvað, þess vegna safn-
ar hann peningum. Þó er Ólafur svo framsýnn að sjá, að það var
mikill kostur á Höllu, hvílíkt búkonuefni hún var. Einnig kitlar það
hégómagirni hans, hvað „öllum bar saman um það, að Halla var lag-
leg stúlka“, því að hann hafði ekki „Ijósa hugmynd um sínar eigin
kröfur til kvenlegrar fegurðar“. En það er ekkert atriði fyrir Ólaf, hvort
þau reka sjálfstæðan búskap eða eru áfram í húsmennsku. Halla sker
úr því. Það kemur manni því dálítið einkennilega fyrir, að Ólafur
skyldi ekki hugsa meir um það, að aðkoman væri sem vistlegust fyrir
Höllu, þegar hún kæmi í Heiðarhvamm. „Ólafur hafði látið farast fyrir
að líta eftir bænurn að innan, þegar hann var þar á ferð áður um vorið.
Allur hugur hans hafði hneigzt að því að koma kindunum fyrir og líta
eftir högunum“.
Aðkoma Rósu í Sumarhús var þá ólíkt viðkunnanlegri. Bjartur
hafði fyrir maskínuskrifli, sett þurra reiðingstorfu í hjónarúmið og enn
fremur dregið að ýmisskonar kaupstaðarvöru.
Bjarti er ekkert lýst að útliti og ekki að klæðaburði nema þá í
ákveðnum tilgangi, eins og drepið hefur verið á. Ólafi er aftur lýst
mjög ýtarlega: „Hann var flestum mönnum óásjálegri. Hann var frem-
ur lítill vexti og samsvaraði sér illa. Búkurinn var of langur í hlutfalli
við aðra líkamshluta, bakið bogið og lendarnar hoknar. Handleggirnir
voru langir, en linir og vöðvalitlir, höfðu aldrei við mikið erfiði fengizt
og sýndust bezt til þess fallnir að slettast aðgerðalausir fram og aftur
með síðunum eða krossleggjast á bakinu. Skrefið var stutt, en fæturnir
stórir og bognir inn á við, og þegar þeir voru klæddir í stóra og stag-
bætta hrossleðursskó og skinnleista, sem reyrðir voru að leggnum fyrir
neðan hné, en brettu út börmunum fyrir ofan 'bindinginn, svo þeir stóðu
í allar áttir og voru jafnan glerharðir og skrjáfuðu við — þannig voru
þeir oftast til fara — þá varð varla sagt, að fótaburðurinn væri tiltak-
anlega fríður eða fimlegur.........Ólafur var fremur ófríður ásýndum.
Nefið var breitt og nokkuð flatt, munnurinn víður og hakan fremur
lítil, ennið lágt og breitt og andlitið allt sviplítið. Hörundið var brúnt