Garður - 01.10.1945, Blaðsíða 27

heiðarbýlið og sjálfstætt fólk
25
víman fór að renna af honum og ekkert annað tók við og barnið angrar
hann, fjarlægjast þau hvort annað. Þó að Bjartur vissi ekki, hvernig
komið væri högum Rósu, þegar hann kvæntist henni, hafði hann þó
tortryggt hana. Er þau koma í Sumarhús eftir brúðkaupið, segir Rósa,
■að hún sé hrædd um, að sér bregði við eftir stóru gluggana á Rauðs-
niýri, þá svarar Bjartur snöggt: „Það kynni ekki að vera, að þú sakn-
aðir einhvers annars“. Bjartur er ólíkt næmari fyrir geðhrifum konu
sinnar en Ólafur, hann vakir yfir öllum svipbrigðum hennar og látæði
eins og maður í fjárhættuspili. Á morgnana undraðist hann, „að hún,
sem svaf svo sakleysislega, skyldi hafa elskað aðra menn og ekki viljað
segja það, hún, sem ævinlega hafði verið svo stillt, svo ólík því að vera
til í tusk“. Og hann sá það og fann til þess, að „þegar hún svaf, var
hún sæl, en þegar hún vaknaði, sá hann vonbrigðin í augum hennar,
og þess vegna hafði harm ekki skap til að vekja hana".
Þegar út í búskapinn kemur, reynast þeir líka jafnólíkir Ólafur og
Bjartur. Áhyggjur einyrkjabúskaparins og erfiðleikar vaxa Ólafi í aug-