Garður - 01.10.1945, Qupperneq 61

IIEIMFERÐ ÚR SKÓLA FYRIR FIMMTÍU ÁRUM
59'
mátti telja í þeim rifin úr 15 metra fjarlægð. Ég átti hnakk, sem mér
hafði verið gefinn í fermingargjöf og geymdi ég hann undir rúminu'
mínu í Langaloftinu, en Steingrímur hafði gamla hnakkinn hans pabba
síns, sem hann notaði, er hann var prestur í Odda. Við hefðum raunar
þurft að hafa ofurlítið nesti, því að sómasamlegar dagleiðir reynast
langar, þegar maður er illa ríðandi og það var fyrirsjáanlegt, að þessí
jörpu skinn mundu ekki þola neina þeysireið. En bæði var nú það að
peningana vantaði til kaupanna og svo fannst okkur synd að íþyngja
reiðhestunum með hnakktösku. Við slepptum því þeim þætti undir-
búningsins og lögðum af stað næsta dag í bezta skapi, þótt við þættumst
vita, að ungu stúlkurnar mundu sakna okkar af strætum borgarinnar,
en raunar var ekki mikils að sakna, því að þá þótti ekki viðeigandi að
ung stúlka og piltur gengu saman á götu, nema þau væru hringtrúlofuð,
svo að viðkynningin varð af skornum skammti.
Hrossin reyndust mjög viðráðanleg og komust fljótlega upp á það
að rölta fót fyrir fót upp Mosfellssveitina og jafnvel að brokka svolítið
þar sem hallaði undan fæti, en auðvitað fórum við af baki og teymd-
um þau alls staðar þar sem nokkuð vair í fangið, til dæmis upp á Mos-
fcllsheiðina, og ef við sáum grænan grastopp var strax stanzað og áð
og þessum mögru og svöngu skjólstæðingum okkar leyft að gæða sér'
á þessu æti, því að ekki máttu ■„tanngallarnir“ okkar leggja af — við
kölluðum hrossin „tanngalla“ eftir fóstra þeirra, þótt tennur þeirra væru
í bezta lagi. — Mikið starf var fyrir höndum að bera okkur alla leið
norður í Þingeyjarsýslu. Við náðum að Kárastöðum um kvöldið og
hafði allt gengið slysalaust. Ilestana fluttum við í haga og ekki vorunx
við neitt hræddir um, að þeir mundu strjúka, þeir höfðu annað þarfara
að hugsa um.
Eins og Gestur sálugi Pálsson komst einhversstaðar að orði, voru-
skólapiltar, í gamía daga, skoðaðir sem hálfgerðir höfðingjar, en þó
fannst mér ætíð minnst bera á því í Þingvallasveitinni, var ])að máske-
af því, að þetta var gamall og frægur þingstaður og sveitin hafði séð
glæsilegri guma og betur búna, svo sem Gunnar á Hlíðarenda og Höskuld
II vítanesgoða og slíka. Samt var okkur ætíð vel tekið og öll okkar
brek umborin með stakri ljúfmennsku.
Ég hafði kviðið fyrir því allan daginn að komast úr stígvélunum,
en það fór nú betur en áhorfðist, því að Steingrímur hjálpaði mér,.