Garður - 01.10.1945, Síða 65

heimferð úr skóla fyrir fimmtíu árum
63
stúlkan, að þetta mundi verða skammgóður vermir, hún þekkti ekki þau
oskrifuðu lög, sem giltu á skólaferðum, að allt matarkyns, sem fyndist
i fórum einhvers félaganna, væri sameign allra. Ég hef aldrei vitað nein
lög haldin með 'Ijúfari vilja og nákvæmni en þessi lög, öll mín skólaár,
jafnt af þeirn, sem eitthvað áttu, og hinum óforsjálu. Svo var gengið
frá þcssum guðs- eða meyjargjöfum, að ekki þurfti að taka saman leif-
nrnar. En nú vorum við líka vel á okkur komnir og urðum nokkurs-
konar ofurhugar, áræðið brauzt út í orðum og einhver kom með þá
tillögu að við skyldum fara Stórasand, taldi lítilmannlegt að hverfa
strax til byggða, að minnsta kosti mundi þcim hafa þótt það fyrir-
rennurum okkar hér, þeim Gretti Ásmundarsyni, Hallmundi og öðrum
mikilmennum, sem hér höfðu ráðið ríkjum. Þótt við hefðum lært tölu-
vert í lýsingu íslands þá vissum við raunar ekki með fullri vissu, hvar
Stórisandur var. Páll hafði að vísu farið þann veg, er hann fór fyrst
suður í skóla, þá hálfgert barn að aldri og í fylgd með kaupafólki,
veðrið vont og hann hafði ekki tekið eftir neinu, var því lítið fróðari
en við hinir, enda voru nokkur ár síðan og höfuðið á honum nú- orðið
fullt af latínu og grísku og öðrum vísindum. En allir vissum við að
leið þessi lá einhversstaðar milli jöklanna að sunnan og byggðarinnar
að norðan, en þessa fáfræði létum við okkur ekki fyrir brjósti brenna,
við vorum hraustir, ungir og saddir, bezta veður og nóttin björt, freist-
andi að kanna ókunna stigu og máske lenda í ævintýrum, var þetta
ráð því tekið og nákvæmur undirbúningur hafinn. Fyrst og fremst voru
hestarnir athugaðir, gert að sárum og borið á bólguhnúða, hnykktir
naglar í skeifum, voru þar til notaðir tveir vel vald-ir steinar, gert að
reiðfærum eftir föngum — auðvitað höfðum við ekkert til þess nema
einn snærisspotta. Svo voru vistir athugaðar, en þá var ekki annað
eftir en fjórar kexkökur, sem Sigurbjörn átti og Eggert fann slatta af
rúsínum í bréfpoka í frakkavasa sínum. Það voru leifar af veizlufagn-
aði eftir prófið. Við Búðará, sem rennur í Grettisvík, skiljast leiðir,
héldum við nú upp með Búðará og stefndum til jökla. Við sáum Krák
á Sandi og vissum, að hann átti að vera á hægri hönd, og Mælifells-
hnjúkur, sem við sáum brátt í fjarska, hlaut að vera góður leiðarvísir,
því að meðfram honum yrðum við að fara, ef við, á annað borð, kæmum
við í Skagafirði, en það urðum við raunar að gera, því að Skagfirðing-
unum, þeim Sigurbirni og Eggert, áttum við að skila af okkur þar, og