Garður - 01.10.1945, Qupperneq 67

heimferð úr skóla fyrir fimmtíu árum
65
graut í Hclgakveri. Sigurbjörn var kosinn sálusorgari flokksins mót-
atkvæðalaust. Ég var eiginlega ekki notandi til neins. Ilelzt var talað
um að gera mig að forsöngvara, þótt ég væri enginn söngmaður, en ég
kunni margar vísur og var Jjessu því slegið föstu. Sem aukastarf mitt
atti að vera: Magister bibendi eða samdryklcjustjóri, ef við skyldum
eignast eitthvað gott til að drekka, sem lítið útlit var fyrir. Matsvein
þurfti ekki, því að engar líkur voru til að við næðum í neitt til að elda.
Engin byssa eða bogi til að skjóta fugla og enginn öngull né færi til sil-
ungsveiða. Við vorum ekki orðnir svo þroskaðir sem útilegumenn, að
við legðumst á afréttarfé, og fjaílagrös vaxa ekki á Stórasandi. Þótt við
nú rækjumst á rennandi vatn, sem mjög var undir hælinn lagt, þá var
hægt að nota það eins og það kom fyrir af náttúrunnar hendi. Nei,
við gátum hæglega komizt af án matsveins, enda kunni enginn okkar
neitt til slíkra verka. Við héldum ótrauðir áfram og stefndum á Mæli-
fellshnjúk, sem við sáum í fjarska. Það var gefin skipun um það frá
æðri stöðum að fara lafhægt, því að ekki mætti ofreyna hestana. Við vor-
um glaðir og áhyggjulausir, sungum og röbbuðum saman og þannig
leið fram yfir lágnættið. Veg né slóðir fundum við ekki og alltaf varð
leiðin torsóttari og ósléttari undir fæti, melar og holt voru á þrotum,
en rótlaus flóasund tóku við hvert af öðru með lágum ásum á milli.
A flóum þessum voru geysistórir jarðhnausar eða rof og brutum við
heilann um hvernig á þeim stæði, þau voru hvergi nefnd í okkar ís-
landslýsingu og áttu alls ekki að vera til á Stórasandi og helzt ekki
þessi stóru, fínu mýrarsund heldur, að minnsta kosti mundi fararstjóri
ekki eftir neinu slíku frá því er hann fór Jjarna um í bernsku, en hann
hafði nú verið þreyttur og syfjaður þá og því getað sézt yfir eitt og
annað. Við teymdum hestana yfir fenin og hjálpuðumst að því að draga
þá upp úr, ef þeir festust í kviksyndinu; þeir voru ekki svo þungir þessir
leiguhestar að sunnan, en Grána Sigurbjörns hefðum við ekki getað
dregið upp úr, til allrar hamingju var hann svo sterkur, að hann gat
bjargað sér sjálfur.
Klukkutímar liðu og ekki sást til Blöndu, hún átti þó að verða á
leið okkar; að öðru hvoru sýndist okkur glytta í hana skammt fram-
undan, en það reyndust þá hillingar eða sjónhverfingar, þegar til kom.
Þegar á nóttina leið fórum við að þreytast og svengjast, eins og gefur
að gkilja, en enginn mælti æðruorð, okkur þótti Stórisandur skrítinn,