Garður - 01.10.1945, Qupperneq 68

66
GARÐUR
hvergi sandkorn að sjá, en Krákur gnæfði með glettnissvip langt í
suðri og sólin skein á Mælifellshnjúk í austri, svo að allt virtist vera í
lagi, við hlutum að vera á nokkurn veginn réttri leið. Jarpur minn var
orðinn heldur daufur til augnanna og sú jarpa Steingríms hallaði undir
flatt og virtist áhyggjufull, höfðuim við orð á því, að hana mundi langa
heim á Kjalarnes aftur. Við létum einstöku spaugsyrði falla og farar-
stjórarnir voru óþreytandi að telja kjark í liðið. Eg stakk upp á vísu
og vísu til söngs, en undirtektir urðu daufar.
Að lokum fór svo, að við komum auga á Blöndu skammt fyrir
austan okkur. TJrðum við þá næsta glaðir og hrópuðum: þalatta! þalatta!
eins og hinir uppgefnu He-llenar forðum, er þeir loks sáu hafið eftir
langt og erfitt ferðalag. Við skunduðunr yfir síðasta fenið og frarn á
bakkann. Áin var ekki vel álitleg, grámórauð og illúðleg og í töluverðum
vexti, en samt fannst okkur sjálfsagt að reyna að komast yfir og halda
áfx-am um óbyggðir til Skagafjarðar. Formaðurinn signdi sig og reið
út í til að kanna vaðið, en þá tók sti-ax við sandbleyta og straumkast,
sem allt ætlaði um koll að keyra, slapp hann, við illan leik, til sarna
lands. Hinn kjörni prestur hélt stutta þakkarguðsþjónustu í tilefni af
því að farai'stjóri komst óskaddaður úr lífsháskanum. Var nú haldin
ráðstefna og sú skynsamlega ákvörðun brátt tekin, að halda niður
með Blöndu og gefa sig byggðamönnum á vald. Við héldum því af
stað með stefnu á Skagastrandarfjöll og þurrkuðum Mælifellshnjúk út
af kortinu, kenndum honum um að við fundum aldrei Stórasand. Nú
varð vegurinn skárri og brátt varð vart fjárslóða meðfram ánni, hest-
arnir slöguðu af þreytu og við sofnuðum dúr og dúr á hestbaki, ég
týndi svipunni minni meðan ég svaf, ekkei’t var sungið og lítið skraf-
að. Loks sáunx við efsta bæinn í Blöndudal — það er lítill bæi% að
nafni Þröm, komum við þangað nokkru eftir hádegi og höfðum þá
verið rúman sólarhring milli bæja. Görnul hjón tóku ljúfmannlega á
nxóti okkur. Þau voru nxjög fonxeskjulega búin. Haixxx var í stutt-
treyju ixxeð silfurhnöppum og stéli neðst á bakixxu. Tiæyjan var nær-
skorin og buxurnar viðeigandi, þær vox-u þröngar, náðu aðeiixs íxiður
fyrir kné og reimaðar þar saixxan með bandi íxxeð skúfuxxx á endunum.
Konan var í nokkurskonar upphlut. Þau buðu okkur til baðstofu og
settunxst við þar á rúmin. Brátt kom ganxla konan með fjögra marka
r'kál af snenvolgri nýmjólk, drukkum við úr henni hver af öðruxxx og