Garður - 01.10.1945, Síða 69

heimferð úr skóla fyrir fimmtíu árum
67
tæmdist hún brátt, en blessuð konan sótti í hana aftur og fór á sömu
leið, en þá gátum við ekki meira, hnigum allir afturábak í rúmin og
steinsofnuðum nema fararstjóri, hann hélt alltaf uppi samræðum við
húsbónda og þótti okkur hinum það hraustlega gert. Eftir eins til
tveggja tíma hvíld héldum við aftur af stað sannfærðir um það að
við mundum aldrei gleyma þessum góðu hjónum. Á leiðinni niður
Blöndudalinn gerðist ekkert sögulegt.
Við komum að áliðnum degi að Guðlaugsstöðum og beiddumst þar
gistingar, var það auðsótt mál og okkur boðið til stofu. Liðleg stúlka
fór brátt að breiða dúk á borðið og hétum við á Strandarkirkju í hug-
anum að gefa henni eitthvað, sem henni kæmi vel, þegar við værum
orðnir embættismenn, ef þessi laglega stúlka yrði nú handfljót við að
framreiða rnatinn, en örvænting og vonbrigði skinu út úr augum okkar,
þegar hún í næstu ferð kom með kaffi og sætabrauð. Einhver skil gerð-
um við þessu nú samt, lötruðum svo niður að Blöndu, lögðumst þar til
hvíldar milli þúfna og sofnuðum við árniðinn og dreymdi um matinn,
sem verið var að sjóða handa okkur. Ég þarf ekki að lýsa gleðinni, þeg-
ar stúlkan okkar vakti okkur klukkutíma síðar og' bað okkur að gera
svo vel að koma heim að borða, ekki heldur hve vel okkur leið eftir
þetta á þessum góða bæ, né hve glaðir við vorum morguninn eftir, er
við riðum syngjandi út að ferjustaðnum á Löngumýri. Eg man eftir
að ferjumanninum þótti þetta ferðalag okkar eitthvað einkennilegt,
skólapiltar voru ekki vanir að koma úr þessari átt, en við sögðum sem
minnst, þóttumst hafa verið að stytta okkur leið og njóta fjallaloftsins
J blíðviðrinu. Þarna hittum við Jónas Kristjánsson, bekkjarbróður okk-
ar, hann var líka á heimleið, en hafði farið sveitir; var ekki laust við að
okkur Stórasandsförum fyndist lítið til hans ferðalags koma, samt urðu
þarna miklir fagnaðarfundir og tókum við hann í okkar félagsskap og
með því að Jónas var alþekktur að dugnaði og karlmennsku þá hugðum
við Steingrímur gott til þess að gera hann að fararstjóra, þegar hinna
missti við, sem var nú skammt að bíða. Við skildum við þá með sorg
og miklum þökkum fyrir góða og skemmtilega samfylgd og lofuðum að
taka þá með á suðurleið, er halla tæki sumri. Páll skildi við okkur í
Bólstaðarhlíð, en Sigurbjörn og Eggert á Vatnsskarði austanverðu, þar
-sem sá yfir allan Skagafjörð og Drangey, Málmey og Þórðarhöfði böð-
nðu sig í sólskininu. Við bekkjarbræðurnir þrír héldum nú niður að