Garður - 01.10.1945, Qupperneq 70

68
GARÐUR
Héraðsvötnimum, yfir þau á ferju, fengum hressingu hjá húsmóðurinni
á Víðivöllum, sem tók okkur ætíð eins og hún ætti í okkur hvert bein.
Svo um Silfrastaði til Norðurái'dals. Þverárnar þar voru í miklum vexti
eins og vant var á þessum tíma. Jarpur minn hnaut með mig í Kolá,
svo að ég varð stígvélafullur, komið var fram á nótt og ekki þótti til-
tækilegt að vera blautur í fætur, en'ég vil helzt leiða hjá mér að iýsa
þeim erfiðleikum, sem sokkaskiptin o'llu. Að Valagilsá komum við um
miðja nótt. Hún vall fram „kolmórauð og grenjandi“ eins og Hannes
Hafstein kernst að orði í kvæðinu, þar var líka ráðlegt að bíða morguns
og gerðum við það, lögðumst til svef'ns milli þúfna og breiddum yfir
okkur reiðkápurnar, sváfum við þannig til klukkan tíu um morguninn,
sáurn við þá ferðamenn koma að austan og stefna að ánni. Er þeir komu
nær þekktum við þar Jónas gamla bónda í Bakkaseli og son hans Sig-
trygg Jónasson, góðan Vestur-íslending. Var Jónas að fylgja syni sín-
um að ánni og kvöddust þeir þar á bakkanum í síðasta sinn. Sigtryggur
lagði í ána og gekk sæmilega yfir, en hann var á traustum hesti, er
sparn fast við er áin beljaði upp á síðuna, leizt honum svo á tryppin
okkar Steingríms, að þau væru ekki til stórræða, en nú var ekki um
annað að gera en freista gæfunnar og héldum við út í strenginn í herr-
ans nafni. Blessaðar skepnurnar skulfu af áreynslunni og eitthvað
hrakti okkur, en þau gerðu hvað þau gátu og skriðu upp á bakkann
með veikum burðum. Norðurá var skárri og allt gekk þetta slysalaust.
Af Oxnadalsheiði fórum við að sjá til fjallanna okkar kring um Eyja-
fjörð og fannst við vera komnir heim. Oxnadalurinn var náttúrlega
langui', að vanda, en nú fórum við að syngja: Þar sem háir liólar hálfan
dalinn fylla, og fleira um og eftir Jónas Hallgrímsson, því að minnisvarði
hans blasti nú við yfir Ilrauni. Við náðum háttum á Akureyri, og þjóð-
skáldið tók syni sinum og okkur, félogum hans, opnurn örmum.