Upp í vindinn - 01.05.2017, Side 55

Háskóli íslands
Eftir útskrift úr HÍ vann ég hjá ístaki í tvö ár. Það voru góð ár og ég lærði mikið
um praktíst atriði sem ekki voru kennd í skólunum, t.d. hvenær tengijárn eru sett
í steypu og mikilvægi þess að taka ákvarðanir fljott, til að teíja ekki framkvæm-
dir. Ég hafði meira gaman af litlum verkefnum, eins og
því að dýpka Sandgerðishöfn, heldur stórum, eins og
því að byggja ráðhús Reykjavíkur. Það er bara meira líf
í kringum þessi litlu verkefni og hlutirnir ganga hraðar
fyrir sig. En svo var stefnan tekin á framhaldsnám. Og
nú þurfti námið að tengjast skemmdum byggingum og
húshruni.
Árið 1988 varð núkill jarðskjálfti í Armeníu og um
allan heim fóru hjólin að snúast um að stofna alheims-
samtök fyrir alþjóðarústabjörgunarsveitir. Haldinn var
fyrsti alþjóðlegi fundur rústasveita vorið 1989 í BNA.
Landssamband Hjálparveita Skáta (nú Slysavarnafélagið
Landsbjörg) var strax þá farið að gæla við hugmyndina
um að stofna alþjóðabjörgunarsveit og var ég ráðin til
að hefja undirbúningsvinnuna. Ég fór fyrir hönd LHS á fundinn. Þetta var í fyrsta
skipti sem ég talaði á fjölmennum alþjóðlegum fundi og var mjög taugaóstyrk.
Ég greip til þess ráðs sem hefur oft nýst mér vel þegar ég er nervus, að hugsa um
hvað sé það versta sem gæti gerst og að ég muni þó alltaf komast lifandi frá þessu.
Þarna var ég komin inn í alþjóðarústabjörgunargeirann, sem ég er enn að lifa og
hrærast í.
Á björgunarráðstefnu í BNA frétti ég af verkfræðingi hjá bandarísku alþ-
jóðarústasveitinni sem var prófessor við Johns Hopkins University í Baltimore.
Hjá honum langaði mig til að læra. Ég hafði samband við hann, tók GRE og Toefl,
og fékk inngöngu í skólann. Ég lærði sveiflugreiningu (jarðskjálfta- og vindverk-
fræði), með áherslu á tjónamatsgreiningu (loss estimation, meta tjón út frá hug-
sanlegum jarðskjálftum). Skólinn reyndist afburðaskóli og veitti ekki bara ken-
nslu í verkfræði, heldur þroskaði einstaklinginn sem heildstæða manneskju sem
þyrfti að geta komið fyrir sig orði í máli og riti. Það hjálpaði mér að komast inn
og fá fullan skólastyrk að vera með starfsreynslu og framtíðarsýn. Skólar leita að
nemum sem eru eitthvað öðruvísi en íjöldinn.
Námið reyndist góður grunnur fyrir framtíðina. Reyndar kannski ekki
fyrstu tvö árin eftir námið því ég eyddi þeim við fallhlífarstökk í Kaliforníu. Ég
bjó í hjólhýsi á litlum flugvelli í samfélagi með öðrum “skydiving bums”. Þetta
voru frábær ár, kynntist mikilli gleði, sorg og fátækt. Kollegar spurðu hvort ég
ætlaði virkilega að hafa gat á ferilskránni minni. Sumir lifa kannski lífinu til að
hafa flotta ferilskrá, en ég lifl líflnu til að hafa upplifað það. Það hefur aldrei verið
vandamál að hafa þetta gat.
Þrjár gerðir af stífingum. Hraukar eru
sterk og meðfærileg aðferð til að styðja
við rústir.
í janúar 1994 varð enn einn jarðskjálfti sem átti eftir að hafa áhrif á líf mitt,
Northridge jarðskjálftinn í Los Angeles. Þá um vorið fékk ég vinnu hjá EQE En-
gineering í Kaliforníu við tjónamatsgreiningu og þróaði tjónaferla út frá skem-
mdargögnum Northridge jarðskjálftans, sem voru notaðir í hugbúnaði EQE við
að meta tjón vegna hugsanlegra jarðskjálfta og í rauntíma.
En svo kom kúvending sem ég átti ekki von á. Ég var hvött til að sæk-
ja um starf framkvæmdastjóra Almannavarna ríkisins. Þetta var erflð ákvörðun.
Með því að taka við þessu starfi myndi ég flytja mig úr verkfræðigeiranum yflr
í stjórnsýslugeirann, og það yrði ekki auðvelt að fara til baka. í Kaliforníu vann
ég með fólki sem var fremst í heiminum í tjónamatsgreiningu og ef ég hætti
gæti farið svo að ég missti af lestinni. En ég pakkaði saman, fór heim, og gegndi
55