Mímir - 01.03.1968, Síða 37

ins. Ólaíi er lýst sem göfugmenni og traustum
vini, en eins og hann kemur fram í leikritinu,
er hann jafnframt einfaldur og jarðbundinn,
gersneyddur öllum næmleika. Hann birtist allt-
af, þar sem sízt skyldi; fyrst kemur hann óvilj-
andi í veg fyrir að sættir náist með Lofti og
Steinunni, og í lokin segir hann Dísu upp alla
sögu, eins og hún horfir við honum, og verð-
ur þannig óviljandi valdur að dauða Lofts. Sá
synd, sem hann ásakar Loft fyrir, er aðeins angi
af því ódæði, sem Loftur finnur sig sekan um,
og Ólafi er fyrirmunað að skynja ástæður til
breytni hans, jafnvel ekki eftir að hann er lát-
inn, og hafa þeir þó verið nánir vinir allt frá
barnæsku. Það er því tvímælalaust til bóta og
samkvæmt eðli leikritsins að veikja Ólaf og
leggja meiri áherzlu á einfeldni hans en trausta
vináttu og heilindi. Með því fær saga Lofts
nýja vídd, er einfeldningurinn stendur yfir líki
hans í því lokaatriði, sem fellt var brott í sýn-
ingu Þjóðleikhússins, og mælir út í bláinn þau
orð, sem gerð eru að lokaorðum leikritsins:
Dauðinn hefur fyrirgefið honum.
I því, sem á undan er komið, hefur einkum
verið dvalið við það, sem mér hefur þótt miður
fara. Því er hins vegar ekki að neita, að ýmis-
legt var vel gert í leik og vinnubrögðum á
sviði innan þess ramma, sem leikstjórar settu.
En sá vitnisburður, sem sýningarnar tvær gefa
íslenzkum leikstjórum, er ekki glæsilegur, og
sú staðreynd stendur óhögguð, að tvö helztu
leikrit Jóhanns Sigurjónssonar hafa ekki enn
hlotið þá meðferð á leiksviði, sem þau verð-
skulda.
Þorleifur Hauksson
SAÚDENTAR
MÚNIÐ
10 prósent
AFSLÁTTINN
Aðalstræti 4
37