Skemmtisögur - 01.07.1949, Qupperneq 4

hennar, þá líktist hún helzt þreyttu og
hryggu barni, sem hefði átt að vera búið
að svæfa fyrir löngu. Hún var ekki falleg,
en hún var iðandi af fjöri. Á sömu fimm
mínútunum gat hún virzt róleg, æst, lokk-
andi, volandi, önug, alúðleg, sakleysisleg,
undrandi og fullkomlega ringluð, allt eftir
því hvað henni datt í hug, þá og þá stund-
ina. Það eina, sem hún gat ekki, var að
koma mönnum svipleysislega fyrir sjónir.
„Nú er ég auglýsingastjóri yðar,“ sagði
Jim. „Þér neyðist til að sætta yður við mig.
Sérgrein mín var sú, að kynna almenningi
efnilega leikara, — áður en byrjað var að
kvikmynda þá.“
„Var sú?“ sagði Anna. „Hvað hafið þér
þá tekið yður fyrir hendur upp á síðkastið?
Ég þarf á reyndum. manni að halda.“
„Fyrirgefið gleymskuna," sagði Jim. „For-
setinn kallaði mig til annarra starfa. Það
var um að ræða nokkuð í líkingu við heims-
styrjöld, eins og þér máske hafið heyrt um.“
Það var eins og rynni upp ljós fyrir Önnu.
„Nú, það er þessvegna sem þér eruð haltir!
Særðust þér í árás?Á hverngerðuð þér árás?“
,,Á skrifborð í Pentagon-byggingunni, og
það var því miður skrifborðið sem bar sigur
sigur af hólmi,“ svaraði Jim þurrlega.
ÞEKKT BLAÐAKONA kom að borðinu
til þeirra. Jim krækti klónum í hana, en
lrann þurfti ekki að hafa fyrir því að brjóta
heilann um upplýsingar, sem hann ætti að
gefa Önnu. Það annaðist hún sjálf með
ágætum, upp á eigin spýtur. Hvorki Jim né
blaðakonan kom einu orði að.
„Þegar ég var lítil, var ég ein af þeim
börnum, sem hafa yndi af að ata sig upp
úr forarpollum. í skólanum forðuðust strák-
arnir mig eins og pestina. Um tíma gekk ég
með gleraugu, því að ég fékk stöðugt höfuð-
verk af að hugsa um sjálfa mig.“
„Segið mér ...“ byrjaði blaðakonan.
„Með ánægju,“ sagði Anna. „Mér finnst
Zimbal vera mesti maður í heimi. Þess verð-
ið þér umfram allt að geta. Hver hefði trú-
að því, að stúlka eins og ég kæmist til Holly-
wood og gæti grætt ósköpin öll? Og það
undir fölskum forsendum. Ég var að því
komin að missa trúna á sjálfri mér. Nú er
efi minn næstum horfin."
Eftir að þau höfðu skilist við blaðakon-
una, tók Jim Önnu með sér til þess að taka
á móti hermönnum, sem voru að koma
heim. Enginn Ijósmyndaranna virtist hafa
hinn minnsta áhuga á henni, og öll fyrir-
höfn Jims, í þá átt að vekja athygli þeirra á
henni, kom fyrir ekki. En hún reyndist sjálf
vanda augnabliksins vaxin. Þegar hermenn-
irnir komu i skrúðgöngu, stóð hún við hlið-
ina á liershöfðingja nokkrum, og tárin
streymdu niður lcinnar hennar. Hún var
svo átakanlega hrærð, að ljósmyndararnir
ruddust að henni.
Þar á eftir fór Jim með hana til hádegis-
verðar í gistihús eitt. „Þér voruð afbragð í
eftirmiðdaginn,“ sagði hann. „En segið mér
annars, hvernig í ósköpunum tókst yður að
framleiða allt þelta táraflóð?"
„Ég hugsaði mér bara, að það væruð þér,
sem væri að koma heim, eftir að hafa
dvalið erlendis svo árum skipti," svaraði
Anna. „Þér höfðuð gleymt mér — við höfð-
um daðrað ofurlítið saman, áður en þér fór-
uð. Og nú voruð þér að koma heim til unn-
ustu yðar, þekktrar samkvæmis- og fegurð-
ardísar. Og þarna stóð ég því, peningalaus
og vonsvikin, sökum þess að ást mín til yðar
var of sterk til þess að ég gæti hugsað mér
að eyðileggja gæfu yðar. Fleima í fátæklegu
íbúðinni minni var barnið — yðar barn —
okkar barn — barn, sem þér rnynduð aldrei
fá að sjá eða vita nokkuð um. Það var svo
sorglegt, að ég blátt áfram missti alla stjórn
á tilfinningum mínum!“
Þannig hélt þetta áfram næsta hálfan
mánuð. Anna hafði persónuleikaskipti á
nokkurra tíma fresti, og dugnaður hennar
2
SKEMMTISÖGUR