Skemmtisögur - 01.07.1949, Blaðsíða 10

fyrir fjörutíu ára aldurvarhún samadeiðin-
lega prestsdóttirin, sem hann hafði kvænzt
fyrir tuttugu árum ... í sumarleyfi, þegar
heilbrigð skynsemi hans hafði drukknað í
sólskini og tunglsljósi. Hún hefði átt að
verða ástfangin af einhverjum aðstoðar-
prestsgarmi en ekki metnaðargjörnum, ung-
um lækni.
„Hefurðu það, góði minn?“
„Hef ég hvað?“
„Sofið vel?“
„Já, já, — alveg eins og venjulega.”
Gat hún ekki skilið, að hann langaði ekk-
ert til að tala?
„Er kaffið ekki gott, góði minn?“
„Jú. Ágætt. Dásamlegt."
Þetta var allt og sumt, sem hún krafðist
af lífinu. Engin tilbreyting, engar geðshrær-
ingar, ekkert. Einungis viðurkenning á að
lieimilisstörfin væru vel af hendi leyst —
og kaffið gott.
Drottinn góður, en hvað honum leiddist
hún! Var nokkur furða þó hann daðraði
öðru hvoru við einhverja af konunum í
Longlands Park?
Honum datt Muriel Stone í hug, nýji
sjúklingurinn hans. Hún var sannarlega
töfrandi kona — reynd, leyndardómsfull,
fögur, gáfuð. ... Hún var einmitt kona,
sem gat hrakið leiðindin burt. Og henni
leizt líka vel á hann, um það var hann
sannfærður. Hann hafði sagt, að hann
myndi líta inn til hennar síðdegis, enda
þótt þau vissu bæði fullvel, að það var ekk-
ert að henni.
„Arthur, síminn —"
„Hver er það?“
„Hún vildi ekki segja til nafns. Ég spurði
tvisvar, en hún sagðist einungis þurfa að
tala við lækninn. Vesalingurinn," andvarp-
aði Emily. „Hún er utan við sig. Það er
sjálfsagt eitthvað að börnunum."
Arthur Lynd tautaði eitthvað í barminn.
Kvenfólk, sem hafði áhyggjur út af ein-
hverju öðru en sjálfu sér, leitaði ekki til
hans, þær fóru allar til Wilsons gamla.
Hans eigin sjúklingar komu til hans vegna
þess, að hann leit vel út og kom þægilega
fram við þær — og mennirnir greiddu stór-
ar fúlgur fyrir læknishjálp.
Hann tók símann inni í læknisstofunni.
„Lynd læknir hér.“
„Ó, Arthur — guði sé lof, að þú skyldir
ekki vera farinn út.“
„Við hverja tala ég?“
„Heyrirðu það ekki? Það er ég — Elsa.“
„Já, góðan daginn, frú Readíng." Betur
að fjandinn hirti þennan bjána! Að tala
þannig í síma!
„Ertu ekki einn?“
„Jú, það er ég —“ sagði hann með ís-
kulda.
Hann heyrði hana grípa andann á lofti.
„Nú, þannig — ég skil. Þú vilt ekki sjá
mig framar. Eða heldur, að þú sért laus við
mig.“
Hann beit saman vörunum. Nú, það var
bersýnilegt, að hann myndi hafa vandræði
af henni. Hún hafði tekið þetta lítilfjörlega
daður þeirra of alvarlega.
„Nú, jæja, en er nokkuð að yður núna?“
spurði hann faglega.
„Nei, þakka. Það er Róbert — maðurinn
minn.“
„Hvað?“
„Maðurinn minn. Ég held hann ætli að
gera uppistand, Arthur."
Nú var það hann, sem greip andann á
lofti. „Jæja, þá verð ég víst að koma og tala
við yður, eða hvað?“
„Nei, ekki hingað. Ekki að tala uml Ég
get sagt þér, að hann grunar eitthvað. Ég
verð á Warren-gatnamótunum klukkan
ellefu. Þú getur stanzað og spurt, hvernig
mér líði.“
„Já, en, frú Reading, ég —“
Hann talaði ekki við neinn. Hún var bú-
in að leggja frá sér tækið.
8
SKEMMTISÖGUR