Skemmtisögur - 01.07.1949, Qupperneq 12

Ef hann vissi bara eitthvað um mann
Elsu — en því var ekki að heilsa. Hann
hafði einungis séð nokkrar myndir af hon-
um á heimili hans. Feitur, luralegur náungi
með lítil, stingandi augu. Umferðasali, sí-
fellt á ferðalagi og kom ekki heim nema
einu sinni í mánuði. Elsa hafði gifzt hon-
um vegna peninganna.
Það var ekki um annað að gera en að
bíða.
Um hádegið Iiafði hann naumast nokkra
lyst á að borða.
„Ertu viss um, að þú sért vel frískur, góði
minn?“ spurði Emily áhyggjufull.
„Aðeins smávegis meltingarkvilli, það er
allt og sumt,“ skrökvaði hann. „Er allt of
mikið á þönum.“
„Það ættir þú ekki að gera, Arthur.
Hvernig ættir þú að geta hjálpað sjúkling-
um þínum, ef þú gætir þess ekki að vera
frískur sjálfur?"
Það var furðulegt að hugsa sér, að Emily
skyldi stöðugt álíta hann mikinn mann, sem
sigraðist á dauðanum að minnsta lcosti
tvisvar á dag. Stórkostlegt!
Ég er viss um, að þú hefur allt of mikið
að gera, Arthur. Þú ættir að fá þér aðstoð-
arlækni."
Allt í einu gerði hann sér Ijóst, hvílíkur
labbakútur hann var. Árum saman hafði
Emily eingöngu fórnað sér fyrir hann, trúað
á hæfileika hans og frama, stjórnað heim-
ilinu eins og engill ... og í staðinn hafði
hann fyrirlitið hana.
Og nú myndi hún verða dregin niður í
sorpið ásamt honum!
„Þú ert dásamleg, Emily.“ Orðin komu
næstum gegn vilja hans.
Hún starði á hann. „Arthur, þú ert ekki
frískur — alveg eins og mér datt í hug.“
„Ég veit vel, að ég geri þér lífið leitt.
Ég er stöðugt á þönum og þegar ég loks
kem heim, er ég þreyttur og úrillur. En þú
'kvartar aldrei, finnur aldrei að neinu.“
Hann var loðmæltur. Hann hafði ekki
sagt eitt einasta vingjarnlegt eða þakkar-
orð við hana árum saman. Og þegar hann
loks reyndi það, áleit hún, að hann væri
veikur.
„Þú ert svo undarlegur, Arthur! Eins og
ég hafi ekki gert mér ljóst, að það var lækn-
ir, sem ég var gift.“
Elún myndi fljótlega komast að því, hvers
konar læknir hann var! Hann ætti að senda
kúlu gegnum hausinn á sér, af því hann
hafði hegðað sér eins og svín.
„Þú — þú myndir standa við hlið mér,
sama hvað kæmi fyrir, er það ekki?“
„Jú, auðvitað, Arthur, en er nokkuð —“
„Nei, nei, það er ekkert að.“ Hann klapp-
aði henni ofurlítið á kinnina eins og hann
hafði verið vanur að gera áður fyrr.
Nei, það var óhugsandi, að allt færi í
hundana einmitt núna, þegar hann var far-
inn að skilja hin raunverulegu verðmæti
lífsins! Ef hann bara slyppi í þetta sinn,
skyldi hann hætta að helga starfskröftum
sínum hættulegu, móðursjúku kvenfólki.
Hann var kvíðinn og órólegur það sem
eftir var dagsins og gleymdi með vilja að
vitja Muriel Stone.
Klukkan sjö hringdi Wilson gamli lækn-
ir til hans frá sjúkrahúsinu. Það var við-
vikjandi uppskurði, sem ekki mátti bíða.
Gæti hann komið strax og aðstoðað?
„Jæja. Ég skal vera kominn eftir tíu min-
útur.“
„Ég held matnum heitum, þangað til þú
kémur aftur,“ sagði Emily.
Hann þreif hattinn af snaganum og opn-
aði. Hver fjandinn! Þarna kom sjúklingur
gangandi á móti honum.
í sama bili féll birtan úr ganginum í and-
lit komumanns. Það var Reading.
„Lynd læknir?"
„Já. En ég er einmitt á förum.“
„Jæja?“ Það var ekki hægt annað en taka
eftir ónotahreimnum í röddinni. „Ég hefði
10
SKEMMTISÖGUR