Skemmtisögur - 01.07.1949, Síða 13

annars þurft að tala dálítið við yður.“
„Er það viðvíkjandi sjúkling?"
„Nei, en —“
„Þá lief ég því miður ekki tíma rétt í svip-
inn, Reading.“
Nafnið skauzt út úr honum, áður en
liann gerði sér ljóst, að maðurinn hefði
ekki kynnt sig.
„Nú, þér þekkið mig.“ Róbert Reading
hló glaðklakkalega. „Yður finnst ef til vill
ég líta út eins og ærlegt fífl?“
Arthur Lynd stillli sig af öllum mætti.
„Þér verðið að afsaka, Reading, en ég hef
engan tírna núna. Eg þarf að aðstoða víð
uppskurð eftir örfáar mínútur."
Hann heyrði Reading urra eitthvað um
leið og hann hraðaði sér framhjá honum.
Nú var það alvara — nú var ekki hægt að
bjarga málinu úr þessu.-----
Eftir klukkutíma var hann kominn aftur.
„Ó, Arthurl" heyrðist rödd Emily. „Þessi
maður, sem þú talaðir við —“
Það var sem hjartað hætti að slá. Guð
komi til, ef Reading hefði þegar blandað
Emily í málið —
„— hann spurði, hvort hann mætti skrifa
nokkur orð til þín. Hann var dálítið æstur,
en ég gerði honum skiljanlegt, að þú yrðir
að fara. Bréfið liggur í lækningastofunni."
Fætur hans voru þlýþungir, þegar hann
gekk þangað inn. Hann reif upp bréfið:
„Hr. Lynd. Þér verðið að afsaka, að ég
var dálítið argur í kvöld, en það hef ég ver-
ið síðan ég sá reikninginn frá yður. Þegar
þér svo vilduð ekki tala við mig, gætti ég
mín ekki sem skyldi, en á eftir skildist mér,
að þér hefðuð orðið að fara, og þess vegna
skrifa ég yður, og þér getið lesið það, þeg-
ar þér hafið tíma til.
Það var sem sagt þessi reikningur, er mér
fannst nokkuð ósvífinn. Ég var á ferðalagi,
þegar konan mín veiktist, en ég hef grennsl-
azt eftir því, live veik hún hafi verið, hve
SKEMMTISÖGUR
oft þér hafið vitjað hennar og fleira, og
eftir því sem ég hef komizt næst, var liún
á fótum, svo sjéikdómurinn getur ekki liafa
verið eins alvarlegur og reikningurinn gef-
ur í skyn.
Ég vil biðja yður að gera svo vel að senda
svarið til verzlunarheimilisfangs míns, því
að mér og konu minni þykir vænt hvoru
um annað, og það kynni að særa hana, ef
hún héldi að ég hikaði við að greiða nauð-
synlcga læknishjálp fyrir hana. Hún myndi
ekki skilja, að kaupsýslumaður kærir sig
ekki um að láta okra á sér.
Virðingarfyllst,
R. J. Reading“.
Það yrði ekkert hneyksli! Þetta var ein-
ungis ein af glettum örlaganna. En sá létt-
ir! Hvílíkur takmarkalaus léttir.
Það voru aðeins peningarnir, sem Read-
ing liafði í huga með spurningum sínum.
„Þú ert sannarlega fljótur að skipta skapi
í dag, góði minn,“ sagði Emily, er hann
hafði talað stanzlaust við kvöldverðinn.
„Er það?“ Hann hló glaðlega. Honum
fannst hann eins og nýsmurð vél. „Nú, en
hvað langar þig þá til að gera í kvöld?"
„Þú átt þó ekki við, að —“
„Jú, aldrei þessu vant eru engar sjúkra-
vitjanir."
„Þá skulum við sitja hérna heima við
arininn," sagði hún blíðlega.
Þau sátu við arininn, og hún talaði um
nýju gluggatjöldin, sem hún ætlaði að setja
í biðstofuna.
Klukkan hálftíu setti hún á sig gleraugu
og fór að prjóna. „Viltu enn þá helzt ganga
í dökkgráum sokkum, góði minn?"
Hann kinkaði kolli, tók tímarit og fór að
blaða í því.
Hann heyrði Emily varpa öndinni á-
nægjulega — eins og köttur, sem malar.
Tuttugu mínútum fyrir tíu hringdi sím-
inn. Hann anzaði. Það var Muriel Stone.
11