Skemmtisögur - 01.07.1949, Qupperneq 17

„Já, það er mér vel kunnugt um," sagði
Irene.
„Hugsa sér, þér hafið heyrt mín getið?
Og svo hittumst við fyrst nú, já, já, við get-
um sjálfsagt unnið upp, það sem við höf-
um farið á mis, ef við tökum okkur til og
notum tímann vel.“
„Mér finnst, í sannleika sagt, þér nota
tímann mjög vel,“ sagði Irene brosandi.
„Þér eigið við, að ég hafi þegar beðið
yðar?“
„Beðið," endurtók Irene, „átti að skilja
spádóminn sem bónorð?"
„Já, því þá ekki að viðurkenna það.“
Hann leit á hana djúpum, alvarlegum aug-
um og spurði: „Hverju svarið þér?“
„Ég svara ekki neinu," sagði Irene. „Ég
er ekki eins fljót að taka ákvarðanir og þér
virðist vera.“
Útvarpsgrammófónninn spilaði dillandi
vals. John hneigði sig, og brátt dönsuðu
þau innan um hitt fólkið.
„Hversu lengi þarf ég að bíða?" spurði
hann.
„Bíða eftir hverju?"
„Svarinu við bónorði mínu."
„Þér getið hringt til mín, nafnið mitt er
einnig í símaskránni." Irene var hissa á
sjálfri sér, hún hegðaði sér allt öðruvísi en
hún var vön. Hún var ringluð og utan við
sig ... og hamingjusöm.
„Ég hringi á morgun," sagði hann og
þrýsti henni fast að sér.
NÚ, SVO HANN hefur þá loks ánetjazt,
sögðu vinir hans hlæjandi, þegar þeir fréttu
trúlofunina. En um það vissi Irene ekkert,
hún heyrði aðeins hamingjusöm hjartaslög
sjálfrar sín.
Hann vildi ekki að Irene héldi áfram
starfi sínu, og hún brosti til hans og sagði
upp stöðu sinni. Dag einn heimsótti hún
Sonju til að segja henni það.
„Æ, aumingja þú,“ sagði Sonja og kveikti
sér í sígarettu.
„Hvað áttu við?“
„Nei, þú skilur það auðvitað ekki, en
reyndu að komast niður á jörðina aftur."
„Já, en Sonja, John vill ekki, að ég vinni
utan heimilisins."
„Má vera, en sá dagur kemur, þegar þú
þarft á starfinu að halda aftur."
Irene brosti. Hvernig átti Sonja að skilja
þetta. Hún vissi ekki, hversu heitt John
elskaði hana. Henni varð hugsað til kvölds-
ins áður, þegar næstum hafði verið ógern-
ingur að fá hann til að fara — hún titraði
af hamingju við minninguna um ákafa hans
og blíðu.
Hún og John byrjuðu lijúskapinn í íbúð
inni í borginni, en áður en fyrsta barnið
fæddist, fluttu þau í villu fyrir utan borg-
ina. Það urðu erfiðir tímar fyrir Irenu. Hún
hafði haldið, að hið stöðuga, innilega
augnaráð, sem hann hafði litið hana, er
þau hittust í fyrsta sinn, væri fyrir hana
eina. En brátt uppgötvaði hún, að þannig
horfði hann á allar konur, sem hverfulu
hjarta hans féllu í geð, og hinn blíðlega
málróm, sem hún hafði líka haldið, að að-
eins væri fyrir hana, gat sérhver kvenmaður,
sem hann hreifst af, laðað fram.
„John,“ sagði hún dag einn, „fólk álítur
að þú sért ástfanginn af Lindu, vegna þess
hvernig þú lítur á hana."
„Ég er ekki ástfanginn af henni," svaraði
hann. Og það var hann ekki heldur. Hann
hafði fundið til lítilsháttar veikleika gagn-
vart henni, en það leið strax frá, og á sín-
um góðu stundum óskaði hann innilega, að
það kæmi ekki fyrir hann afttrr.
Svo leið nokkur tími, að ekkert gerðist,
en svo kom Minna til sögunnar. Hann
hafði boðið henni til kvöldverðar, og það
var kvöl fyrir Irene að hlusta á hann tala
við hana í slíkum tón og sjá hann horfa á
hana slíkum ástleitnisaugum.
SKEMMTISÖGUR
15