Skemmtisögur - 01.07.1949, Qupperneq 20

bannsetta kvennatöfrara hegða sér svona?
Lily er aðeins átján ára.“
Hann sat andspænis henni, ungur, ein-
lægur, sterkur og einbeittur. Hún gat ekki
logið að honum eða látizt. Henni fannst
hún allt í einu svo undarlega ung.
„Hvað viljið þér að ég geri?“ sagði hún.
„Haldið þér ekki, að ég hafi reynt allt?“
„Nei, þér sátuð bara um kvöldið og gáf-
uð honum hornauga. Þér voruð svo örugg,
svo dugleg, ekki satt? En þér megið ekki
gleyma því, að þér hafið gifzt honum. Hann
er verkefni yðar í lífinu. Afsakið, að ég skuli
segja þetta svona blátt áfram, ég kenndi í
brjósti um hann. Hann á ekkert heimili —
ekki raunverulegt heimili. Þér hefðuð ekki
átt að gefa honum lausan tauminn gagnvart
Lily."
„Eruð þér nú ekki nokkuð óvæginn við
mig?“
„Ef til vill — ég veil það ekki. En það er
óneitanlega skylda yðar að halda aftur af
honum. Hann eyðileggur bæði hamingju
yðar og mína ef þér komið ekki í veg fyrir
það. Sáuð þér hvernig hann starði stöðugt
á hana?“
„Þannig horfir hann á allar," sagði Irene
skjálfrödduð."
„Já, þannig er hann,“ sagði ungi maður-
inn með áherzlu, „sumir menn eru svona
— verið þér sælar."
„Ég ætla að reyna að gera eins og þér
segið."
Irene vakti og beið eftir John. Hann kom
klukkan tólf. Jafnskjótt og hún sá flóttalegt
augnatillit hans og heyrði uppgerðarglað-
værðina í „gott kvöld", vissi hún, að hann
hafði verið úti á galeiðunni.
„John,“ sagði hún hvassmælt, „hvar hef-
urðu verið?"
„Jú, sjáðu til, ég rakst á Lily Berg----
Irene," sagði hann og horfði biðjandi á
hana.
„Ég hef sætt mig við mikið, John, en nú
hef ég tekið ákvörðun, ég ætla ekki að sætta
mig við meira ------ég banna þér að halda
þessu áfram."
Hún fann hversu heitt hún elskaði hann
ennþá. Sú ákvörðun, sem hún hafði tekið,
kvaldi hana, því að hann var henni allt í
öllu.
„Skilurðu það, John, ég ætla ekki að
sætta mig við það. Þú lætur ungu stúlkuna
vera, annars krefst ég skilnaðar tafarlaust
— og ég lilífi þér ekki, hvorki þér eða öllu
því kvenfólki, sem þú hefur átt vingott við.
Ég sver, að ég geri þetta, án þess að taka
nokkurt tillit til barnanna."
Hann gekk til hennar, tók um hendur
hennar og augu hans voru einlæg — í fyrsta
sinn í mörg ár — einlæg.
„Irene — þykir þér vænt um mig ennþá?
Segðu, að þér þyki það.“
Grátur braust um í hálsi hennar, hún
kvaldist í hjarta sínu, en hún bældi hann
niður.
„Já, sagði hún einbeitt, en þú verður að
velja nú. í þetta sinn er það alvara, ég get
ekki meira!"
Hann tók hana í faðm sinn og hvíslaði:
„Slepptu mér aldrei, Irene. Ég á ekki skil-
ið ást þína, en ég get ekki lifað án hennar,
ekki án heimilisins, þín og barnanna. Ég
hef gefið svo mörg loforð og brotið þau, en
nú skulum við byrja nýja árið saman,
gleyma því liðna og horfa fram til ókomna
tímans, þar sem ástin mun fleyta okkur yfir
alla erfiðleika."
Hann kyssti hana blíðlega, og hún endur-
galt kossa hans.
Irene sagði ekkert, en hún fann í fyrsta
skipti, að hann sagði satt, og að bak við
orð hans var sterkur vilji til að verða betri
maður. Hún skildi, að það var skylda henn-
ar að styðja hann og leiðbeina honum —
já, ef nauðsyn krefði, refsa honum — það
var verkefni hennar.
ENDIR
18
SKEMMTISÖGUR