Skemmtisögur - 01.07.1949, Blaðsíða 25

Opnið smekklásinn svo að ég geti komizt
inn, og flýtið yður svo í rúmið.“
Inflúenzan herjaði á Kay í fjóra daga, og
Trilby hjúkraði henni af eins mikilli alúð
og nokkur hjúkrunarkona hefði gert. Á
fimmta degi var lykli stungið í útidyra-
hurðina, og Kay hrópaði: „Þetta er Bill.“
„Halló — Kay,“ hrópaði hann. Hann
gekk hratt inn í stofuna og stanzaði, þegar
hann kom auga á Trilby. í gegnum opnar
svefnherbergisdyrnar sá Kay þau. Öldung-
is rólega sagði Trilby: „Góðan dag, Bill.
Má ég útskýra þetta allt saman fyrir þér...“
Bill sagði: „Guð í himninum. Ég hlýt að
hafa gengið inn í öfugt ártal. Átti ég ekki
aðra konu hér einhvers staðar?“
„Hún liggur,“ sagði Trilby. „Hún er
skárri núna, en hún er búin að vera tölu-
vert veik. Inflúenza."
Kay brosti ánægjulega, þegar hún sá and-
litssvip eiginmanns síns.
„Bill," kallaði Kay. „Billl" Hann flýtti
sér inn til hennar, tók utan um hana og
leit áhyggjufullur á hana. „Hvernig líður
þér? Hvað hefurðu lengi verið veik? Af
hverju sendurðu mér ekki símskeyti?
„O, það er ekkert," svaraði Kay. „Nú er
það liðið hjá. En þú getur spurt Trilby.
Hún hefur verið dæmalaus."
Bill hrukkaði ennið. „Mér verður dálít-
ið undarlega við þetta allt saman," tautaði
hann, en þagnaði, þegar Trilby birtist í
dyrunum.
„Ég er að fara, Kay,“ sagði hún. „Ég lít
upp til þín seinna."
„Hvaðan ber hana að?" spurði Bill. „Ég
hélt að ég væri farinn að sjá sýnir, þegar
ég kom inn í stofuna."
„Hún hefur verið svo vingjarnleg við
mig,“ sagði Kay. „Hún hefur annazt mig
„Já, einmitt," sagði Bill. „En hvernig
hefur hún komizt hingað?"
„Hún á heima hérna í næsta húsi.“
„Almáttugur minn,“ sagði Bill. „Þá flytj-
um við!“
„Hlustaðu nú. á mig, Bill," sagði Kay í
ásökunartón. „Þú ættir fremur að vera
henni þakklátur. Hún hefur annazt mig og
hjúkrað á hverjum einasta degi. Mér fellur
ákaflega vel við hana, og ég ímynda mér að
það sé gagnkvæmt."
Trilby kom aftur seinna um eftirmiðdag-
inn og eldaði kvöldmatinn. Trilby var ekki
með öllu ókunnug í eldhúsinu. Bill leit til
hennar og strauk sér um hárið. „Mér er
innanbrjósts eins ogfjölkvænismanni," taut-
aði hann við Kay.
„Þú átt að vera vingjarnlegur við hana,“
sagði Kay.
Það var engum vafa bundið, að Trilby
hafði tekið miklu ástfóstri við Kay. Það
leið ekki sá dagur, að hún liti ekki inn eða
hringdi upp. „Á hún enga kunningja?"
þrumaði Bill, og Kay hristi höfuðið. Sunnu-
dagarnir, sem voru þeir einu dagar, er Kay
og Bill höfðu getað verið ein út af fyrir
sig, urðu alveg ósjálfrátt Trilby-dagar. Hún
kom til hádegisverðar og hafði alltaf eitt
eða annað með handa Kay, eða réttara sagt
barninu, sem Kay vænti eftir hálft ár eða
þar um bil, og allan eftirmiðdaginn sátu
frúrnar Emerson og saumuðu og klipptu.
Trilby var sérstaklega vel til slíkra hluta
fallin.
„Heimilið líkist bráðum saumastofu,"
hrópaði Bill upp yfir sig, sunnudag einn,
og um leið kastaði hann frá sér dagblaðinu,
sem hann hafði verið að lesa.
„Nálar og tvinni, tuskur og treflar, út um
allt. Ég fer út.“ Hann góndi á báðar frúrn-
ar, sem báðar báru eftirnafn hans, rauk af
stað og skellti hurðinni á eftir sér.
„Hvers vegna giftir þú þig ekki, væna
mín?“ sagði hann eitt sinn við Trilby. Á-
herzla hans á orðunum „væna mín“, var
svo dónaleg að það fór hrollur um Kay.
„Það gerði ég reyndar einu sinni," svar-
SKEMMTISÖGUR
23